Maar liefst een maand, zo lang hebben wij geen wedstrijd gespeeld. 3 December maakten wij voor het laatst een score in een (natuurlijk bijna uitverkochte) hal. Een weekje later stonden wij allen vrolijk op om ‘s avonds naar Haarlem af te reizen. Die vrolijkheid sloeg toen plots om in een ware teleurstelling: de wedstrijd ging niet door. Zaterdagochtend 10 december kwamen de spelers van Aurora in hun zaal aan, om daar hockeyers aan te treffen. De zaal bleek door hen geboekt en het was direct besloten: vandaag geen korfbal.
Ook 7 januari was het even de vraag of de wedstrijd door zou gaan. De wegen waren immers spekglad en bovendien hadden we niet voldoende spelers. Op het laatste moment hebben we toch nog een oude vriendin kunnen regelen: Dewi was onze reddende engel.
We stapten vrolijk in de auto en begonnen onze tocht naar Kockengen. De naam van deze plaats zorgde voor enige verwarring bij de teamleden: hoe spreek je het nou precies uit? Gelukkig hadden we ruim de tijd om daarover te discussiëren aangezien we vele minuten door het uitgestrekte boerenland hebben gereden.
De wedstrijd begint goed: Robin maakt vrij snel de 0-1. Daarna komen er vele, helaas gemiste kansen aan onze kant. De stand loopt op tot 4-1. Ons 2e doelpunt wordt ook door Robin gemaakt: 4-2. ESDO scoort nog een keer en zet de ruststand op het bord: 5-2.
Na wat advies van de vader van Fleur en de vader van Iris stappen we weer vol goede moed het veld in. De wedstrijd gaat best lekker, er moeten alleen wat meer ballen in.
De terug van weggeweeste Eef neemt dat advies heel letterlijk: net na rust legt zij de bal er prachtig in, 5-3. In het andere vak zakt Julia plots door haar enkel. Teleurgesteld strompelt ze naar de kant waardoor we met 7 spelers komen te staan. Dit zorgt ervoor dat haar vak even moet zoeken naar een goede manier van spelen, maar al snel blijkt dat prima te gaan! Met een stand van 7-3 op het bord krijgen we een strafworp mee. Lianne legt de bal er gecontroleerd in: 7-4. Na een doelpunt van ESDO gooit Robin alweer zijn 3e bal raak. 8-5! Met nog 1 minuut op de klok krijgt ons vak van 3 spelers de bal. Een lange, uitputtende aanval volgt waarbij de bal er steeds nét niet in gaat. De wonderbaarlijkste dingen gebeuren: Lara rent met een noodgang langs maar liefst 2 dames, Robin valt op de grond, krijgt de bal en komt tot schot en uiteindelijk gooit Dewi van een grote afstand de bal naar de korf. Raak! Een hels geschreeuw breekt los, het lijkt wel alsof we gewonnen hebben! De scheids geeft ESDO nog een aanval maar er wordt niet gescoord. Eindstand: 8-6.
We zijn erg tevreden over de wedstrijd. Helaas hebben we weer verloren maar het ging erg goed deze week.
Een nieuw jaar betekent natuurlijk verandering. Maar iets dat absoluut niet veranderd is, is het uiterst hoge niveau van, jawel, de humor van Iris . Deze week blies ze het stof van haar daar inmiddels onder bedolven moppentrommel en overhandigde mij zaterdag al een pareltje over de toen heersende weersomstandigheden: “Het kan vriezen en het kan dooien, maar als je op je bek gaat, zijn ze te laat met strooien.”