Door de coronacrisis kwam Velocitas in 2020 niet toe aan het vieren van het 70-jarige jubileum. Onze ‘Velovedettes’ vertelden toen hun verhalen van vroeger, nu en voor de toekomst. Soms vullen we de reeks aan. Zoals met fluitvedette Peter Paulus. Nu Velocitas 75 jaar bestaat kunnen we iedereen aanraden alle Velovedetteverhalen te (her)lezen.
de vedette zelfst. nw. (m/v) Uitspraak: [və’dɛtə] Meervoud: vedettes, vedetten Betekenis: populaire figuur, bijvoorbeeld in de sport.
De reeks Velovedettes bestaat uit Dirk en Hilde | Klaas | Femmy | Jetske | Ada en Hans | Iris | Marlies | Kees | de heren van Poelgeest | Velodogs | Ferry en Lars | Johan en Gerda | Verslagvedette Michel van Gent | Fluitvedette Peter Paulus.
In het zonnetje
Onze bondsscheidsrechter Peter Paulus hing zijn fluitje aan de wilgen. Voor zijn jarenlange inzet kreeg hij een speldje van de bond. Marcel mocht het speldje uitreiken. Via deze speciale Velovedette wil Velocitas Peter extra in het zonnetje zetten. Hoog tijd ook voor een nadere kennismaking met Peter. Want als bondsscheidsrechter werd hij, zoals hij het zelf zegt, “altijd weggestuurd naar andere locaties, waardoor ik nooit bij de vereniging kon zijn.” Wie is deze volgens Anita vrolijke en vriendelijke man?
Peter is in ieder geval letterlijk waardevol geweest voor Velocitas, vertelde Anita me. Peter legt uit waarom: “Afhankelijk van het aantal wedstrijdploegen moesten verenigingen scheidsrechters leveren. Als je je quotum niet haalde, moest je per gemiste wedstrijd een boete betalen. Ik weet dat er verenigingen zijn, die soms duizenden Euro’s moesten betalen. In dat opzicht was het prettig dat ik mijn steentje kon bijdragen.”
Dank aan Dirk
Peter begon met fluiten bij de Danaïden. Opvallend is, dat hij zelf nooit heeft gekorfbald. Hij kwam met korfbal in aanraking via schoolkorfbal. Zijn zoon deed in groep 8 mee met het schoolkorfbaltoernooi dat Danaïden afwisselend met KZ Leiden organiseerde. Hij bleek het een leuke sport te vinden. “Dus”, zegt Peter, “daar gingen we een keer kijken. Later kwam mijn dochter er ook bij. Mijn zoon bleef bij Danaïden. Mijn dochter ging naar Velocitas.”
Zo kwam Peter ook wel eens bij Velocitas. Peter vervolgt: “Dirk Zaagman vroeg me dan wel eens, ‘Joh, waarom kom je niet bij ons fluiten?’” Die boot hield Peter af. Maar later veranderde hij van mening. Het was al veelbetekenend, dat Peter zijn eerste gele kaart aan zijn eigen vereniging mocht uitdelen. Toen er later nog iets specifieks gebeurde nam hij contact met Dirk op: “’Wat zou je er van zeggen, als ik toch bij Velocitas kom fluiten?’ Daar was Dirk heel blij mee. En toen heb ik dat dus nog heel wat jaartjes bij Velocitas mogen doen.”
Een warm bad
Peter complimenteert het Velocitaanse publiek. Hij merkte een groot verschil met zijn vorige vereniging: “Natuurlijk heeft het publiek altijd wel commentaar op de scheidsrechter. Maar ik kwam bij Velocitas in een warm bad. Er werd normaal gedaan. Ook als ik langs de lijn stond te kijken was het een heel verschil. Daarom ben ik altijd gebleven. Er zijn verenigingen geweest die vroegen of ik wilde komen fluiten. Maar daar was geen enkele noodzaak voor. Het publiek was een verademing.”
Peter heeft altijd met veel plezier gefloten: “Bij verenigingen hoor ik altijd, dat ik met een lach loop. Ik heb altijd plezier. Daardoor heb ik het zo lang volgehouden. Het was mijn lust en mijn leven.” Ik vraag Peter hoe lang hij scheidsrechter is geweest. Dat blijkt zo’n 27 jaar te zijn. Hij begon in 1997 met fluiten. Over zijn tijd als scheidsrechter zegt hij: “Daar ben ik dik tevreden mee. Gezien mijn leeftijd vond ik, dat ik er op een gegeven moment een punt achter moest zetten. Want ik wilde voorkomen, dat ik het spel niet meer kon bijhouden.”
De duinen in
Peter herinnert zich een leuke anekdote: “Er was eens een wedstrijd toen het bloedheet was. De spelers hadden weinig zin om te lopen en speelden lange halen. Ik kreeg er het heen en weer van. Op een gegeven moment, aan het eind van de eerste helft, werd de bal gespeeld naar de middellijn. De speler die hem ving draaide zich om, keek naar mij en zei: ‘Scheids, ben je er, kunnen we verder?’ Want die snapte, dat ik het ook moeilijk had met die hitte. Haha. Kijk, dat zijn de leuke wedstrijden waarin de spelers leuk contact met je hebben.”
Over het conditionele aspect heeft Peter nog meer verhalen: “De bond had op een gegeven moment geregeld, dat je als scheidsrechter mee kon trainen met voetbalscheidsrechters. Dat ben ik toen samen met een andere korfbaltrainer gaan doen. Voetbalscheidsrechters hebben een groter veld te bestrijken. Dus ik merkte, dat ik na verloop van tijd wedstrijden beter kon gaan leiden. Mijn conditie ging vooruit. En het maakte niet uit of het regende of sneeuwde. Binnen trainen deden we niet. In de zomermaanden gingen we de duinen in bij Wassenaar. Toen de actie van de bond werd gestaakt ben ik lid geworden van de scheidsrechtersvereniging.”
Niet meer fluiten
Peter heeft een goede relatie met het publiek gehad. Maar hij bekent: “Ik moet zeggen, dat ik me makkelijk kon afsluiten van het publiek.” Daar kleven ook nadeeltjes aan, vertelt hij lachend, want: “Hierdoor hoorde ik de trainers soms niet, als ze wilden wisselen en dergelijke.” Ook zijn relatie met spelers was goed: “Ik heb heel weinig kaarten hoeven te geven. Ik zeg altijd: als je kaarten moet geven, ligt het ook aan jezelf. Dan heb je het te ver laten gaan. Kijk, als ze na een waarschuwing door blijven gaan, dan is het einde oefening. Maar je kunt vaak heel veel mondeling oplossen.”
Nu heeft Peter echt een streep onder het fluiten gezet. Hij wordt een dagje ouder. En hij helpt zijn kinderen met hun verbouwingswerkzaamheden. Hierdoor, moet Peter bekennen, is hij al een tijdje niet bij Velocitas geweest. “Maar”, belooft hij, “in augustus zou het verbouwen klaar moeten zijn. Dus ik hoop met het nieuwe seizoen mijn neus weer wat vaker te laten zien. Maar ik ga niet meer fluiten.”
Bedank hem zelf
Tijdens het afronden van het interview herinnert Peter zich nog iets leuks: “Ik weet nog, dat het eerste met een schotklok ging spelen. Het tweede moest wel eens mensen leveren om in te vallen. Of ik daarom een keer een oefenwedstrijd met het tweede kon fluiten. Met schotklok. Dat was voor mij ook zo van eh, oké? Dat was wel een hele leuke ervaring, want zo hoog floot ik zelf niet. Ik vond het heel leuk dat ik daar voor gevraagd werd, en om dat te doen.”
Peter zal dus misschien pas met het nieuwe seizoen weer wat meer bij Velocitas zijn. Maar weet, dat hij is uitgenodigd om onze ALV bij te wonen. Op vrijdag 27 juni kun je hem dus nog eens samen met ons bedanken. Houd onze nieuwsbrief en kalender in de gaten voor meer informatie over de ALV.
