Sportwedstrijden analyseren aan de hand van statistieken. Is al heel lang een dingetje, bij korfbal gebeurt het (nog) weinig. ‘Dat gaan we veranderen’ aldus A2-speler Nils. De pechvogel stond vorige week een beetje warm te schieten, toen hij merkte dat zijn knieschijf wel eens aan de verkeerde kant zou kunnen zitten.
Nils bleef niet bij de pakken neer zitten, en besloot om zich op een andere manier onmisbaar te maken bij de A2. Met een pen en een notitieblok nam hij plaats in de dugout, en legde hij de wedstrijd tot drie cijfers achter komma vast.
De ‘voorbereidingsvariabele’
De eerste interessante resultaten komen al vóór aanvang van de wedstrijd bovendrijven. De gemiddelde tijd in de kleedkamer verschilt erg tussen heren en dames, waarbij de laatste groep de kroon spant. Zijn dames zo veel langzamer dan heren? Nee, sneller zelfs. Alleen verdelen ze de tijd net even iets anders, zoals onderstaande grafiek duidelijk laat zien.
De kwartaalcijfers
De wedstrijd begint en het is duidelijk dat iedereen bij de A2 weet wat hij of zij moet doen: met veel diepgang kansen creeëren. ‘Die doelstelling hebben we 100% gehaald’, aldus een tevreden Nils. Toch moest ook Nils toegeven dat er van die 134 schoten wel heel erg weinig het binnenste van de korf wisten te vinden. Na kwartier spelen waren die op één hand met één vinger te tellen. Velocitas A2 ging uiteindelijk rusten met een positieve trendlijn van 1 – 3 voorsprong.
De wissel-winst -ratio
In de tweede helft werd het scorend vermogen er niet beter op, en dus moest er geslachtofferd worden. Jelle speelde als een dijk maar miste helaas net die kansen in de afronding, waarbij hij uiteindelijk meer tegen zichzelf speelde dan de tegenstander die hij keer op keer overklaste.
De wissels hadden het gewenste resultaat. De score schoot omhoog en Velocitas A2 liep uiteindelijk redelijk eenvoudig weg van Fluks. De score werd uiteindelijk 4 – 8 in het voordeel van onze A2-Analisten:
De ‘Jelle-Jaarrekening’
Er was één man bij Velocitas die nog een appeltje te schillen had met Fluks. Jelle bekeek de cijfers van zijn schoten en zag al snel een positieve prognose: in plaats van een flamingo-houding dat tweede been naast zijn standbeen zetten zou nog wel eens een mooi gifje kunnen opleveren.
En zo geschiedde. Met nog één minuut te gaan stapte Jelle in het veld, kreeg hij de bal, en trok zijn zwabberbeen naast de ander. Het resultaat? Het mooiste schot van de wedstrijd, een coach die het niet kan geloven én een gifje als bewijs.