Met nog één wedstrijd te gaan voor het veld weer wordt betreden
Met nog één zaalverslag te schrijven nadert ‘t eind met rasse schreden
Heb je alles al gelezen van recepten tot greatest hits
Gooit de coach ook nog eens een klein gedichtje in de mix.
Ja deze week is anders, zal ook Demi wel beamen
Ze schrok een beetje vrijdag want al turend door haar ramen
Demi, bijna 18 en vlak na zeven thuis, hoorde reeds haar vrienden ‘SURPRISE! Welkom thuis!’
Ook A3 was weer aanwezig, gezellig doch verbaal,
‘T IS EEN VERJAARDAGSFEESTJE JUH’
gilde Annejet boven allemaal.
De muziek begon te spelen, hits van nu en van weleer,
Zingend over liefde al doet dat soms wat zeer
Maar niet voor Jop en Ilse, verliefd zittend op de bank
Steeds een beetje liever, bij het horen van elke klank
Jop wilde graag zingen maar vond zichzelf niet zo bekwaam
En besloot één keer in zijn leven een scoringskans af te staan.
Jop leek te bedaren, keek beduusd en van weinig wil
Maar toen was daar dat ene liedje, van die tekenfilm
Dit is mijn moment wist Jop en al neuriënd het refrein Keek hij Ilse aan en zei
‘Wil jij mijn Pokémon zijn?’
Ilse, wat geschokt door Jop zijn directe attitude
Maakte van de gelegenheid een heerlijke amuse
Met gesmeerde stembanden en zo’n blik van ‘wat maak je me nou’ Riep Ilse uit volle borst
‘Joppie ik kies jou!’
Een stoeltje verderop zat ook Maurice intens te smachten
Niet gegeten en ondertussen op minder dan halve krachten
Elke keer als een meisje heel lief naar ‘m lachte Wees de krullenbol richting gang en zei duidelijk, zodat iedereen hem verstond ‘Ik versier je niet zonder pizza in mijn mond!’
Buiten in de tuin had Julia haar slag al wel geslagen
Al knuffelend haalde zij haar handen liefkozend door zijn haren
En elke keer als iemand vroeg of ze nou een setje zijn
Riep Julia: ‘dit is Bunny en aaien vindt ‘ie fijn
Laat ons nou héél even met zijn tweeën zijn!’
Pascale die kwam wat later, verrast stond ze op de mat
Toen ineens bleek dat iedereen andere namen had.
‘Wat heb ik moeten missen?’ Vroeg de dame in de dark ‘Nou niet echt iets Pascale, alleen je coach? Die heet nu Marc.’
Toen zaterdag naar Haarlem, via de A1 op bezoek bij A2
Kon helaas de coach dit keer niet als leiding mee.
Gelukkig was daar Femmy, die engelen redden wist,
En zag na enkele minuten dat de wedstrijd was beslist.
Want allen speelde samen, als een team en tot geheel,
Kregen zij de tegenstander al snel wel héél erg stil.
Fenne was het heertje, tegen d’r Haarlems man
Zei ze met kordate ogen: ‘Denk je nu écht dat ik dit niet kan?’
‘Gisteren had ik gala, da’s pas moeilijk da’s pas zwaar’
‘Ik dacht ik moet als man maar tegen jongens geen bezwaar’
Ook Lisa stond te spelen, was een man en als gewend
Zei ze tegen haar heer ‘man man man, wees een vent!’
Lisa speelde voor het team en was soms zondebok
En zette keer op keer, Jop helemaal vrij voor ’t blok.
Annejet zag ’t gebeuren en wist dit moet op tape ‘Kijkt Siebe al’ vroeg ze terwijl ze live vanuit Haarlem verslag van alles deed.
De coach die stond te kijken, via stream en vanuit de Does
Zag nog net dat Dewi’s dame dekking zoeken moest
Want zoals zo vaak als afgesproken kwam Dewi tot haar schot
Resulterend in het bezegelen van ’t Haarlems lot.
Stond Sportlinked op een uitslag van vijf tegen vijf-tien
Was plots de een-na- laatste wedstrijd ook weer voor gezien
Ja deze week was anders, ook de coach vond ’t maar raar
Zo van zo’n afstand kijken en dan toch de klus weer klaar
De coach verzuchtte opgelucht, hij had zich zo verbeten,
‘Wat een rare week, is er dan niets wat normaal mag heten?’
‘Oh jawel,’ riep Marlies, ‘ik ben mijn sportbroekje vergeten!’