Het is alweer vijf jaar geleden dat huidig oranje bondscoach Danny Blind op de tribune van Rijnsburgse Boys naar een oefenwedstrijd van Jong Oranje zat te kijken. Zoonlief Daley speelde in de basis en zou uiteindelijk de oefenwedstrijd met Nederland verliezen. Nu, vijf jaar later, is het Nederlands elftal onder leiding van Danny een zooitje en mag het groen blauw van Velocitas het opnemen tegen het oranje gekleurde Madjoe. Zou Velocitas A3 zichzelf kunnen behoeden voor de blamage die Danny Blind vijf jaar geleden bij Rijnsburgse Boys is begonnen?
Dat Velocitas A3 ook deze week weer goed voorbereid was mag geen verassing zijn voor de trouwe lezers van de A3 wedstrijdverslagen. De opstelling (die al dagen bekend was onder de spelers) kende weinig verassingen en Velocitas A3 zou starten in de befaamde 4 x 2 opstelling, met twee dames in de spits als schaduwheren. Madjoe was gewaarschuwd want laatste keer dat het onze helden in deze opstelling trof werd het met 21 – 8 buitenspel gezet. Het was dan ook afwachten welk plan het coachingsduo van Madjoe (dat overigens ook ditmaal weer helemaal op zijn Rijnsburgs keurig gekleed was) uit de hoge hoed zou trekken.
Direct na aanvang liet Madjoe zijn plan de campagne zien. Waar het in de eerste wedstrijd leunde op de buitenspelval, werd er nu gekozen voor de klassieke handbalverdediging. Geen Estavana Polman in de opstelling bij Madjoe maar Rafael van der Vaart zou desalniettemin trots geweest zijn. Elk schot dat de A3 niet wist om te zetten in een doelpunt was een prooi voor vier gretige Oranje geklede spelers van niet onmiskenbare lengte. De laatste keer dat een team gekleurd in het Oranje zo zwaar op de verdediging leunde, wist het de halve finale tegen Argentinië te halen. De A3 was gewaarschuwd.
Wijlen Johan Cruijff zei ooit: ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’. Ook deze uitdrukking bleek weer zijn relevantie in de praktijk niet te missen. Afgelopen weken heeft de A3 veelvuldig geoefend met het creëren van diepte in de aanval. En waar dat maar mondjesmaat lukte in de eerste minuten, was daar opeens het voortschrijdend inzicht van aanvalsduo Jop Rodenhuis en Pascale van Oele. Een prachtig steekballetje van Jop was het antwoord op de diepe pas(cale), die vervolgens uit beweging een schot perfect wist af te ronden. Een punt uit het boekje.
Toch bleek het verdere verloop van de wedstrijd een rommelig karakter te hebben. Het middenveld ontbrak en eigenlijk werd er alleen in de verdediging en de aanval gespeeld. Eerstgenoemde bleek overigens bij Velocitas als een huis te staan. Maurice van der Meer bleek een echte vliegende keep te zijn en was een ware (van der) sar voor de aanval van Oranje. Ook Fenne Bosman leek geen enkel probleem met haar heer te hebben, die af en toe zó woest uit zijn ogen keek dat het Oranje bijna groen en geel werd. Verdedigend zat het wel snor, vond ook Johan Derksen.
In een stroef lopende wedstrijd zijn het vaak de individuele kwaliteiten die het verdere verloop van het spel bepalen. Bij Velocitas A3 kwamen deze in de vorm van Dewi Lagerberg. Dewi, die een uitgeruste indruk maakte (ze had de training van donderdag gebruikt om eens goed bij te slapen), voelde zich geen moment onder de indruk van de Rijnsburgse samenscholing onder de paal en wist met twee prachtige schoten de verdediging van Madjoe te kijk te zetten. Ook ditmaal wist Ilse Robbers vanaf de bank weer het perfecte commentaar te geven: ‘Topwijf is ’t toch ook’. Enkele minuten later was daar het rustsignaal en vertrokken topwijf, spelers en staff richting catacomben.
De tweede helft begon spetterend. De verdediging kon een schot van Demi van Wezel niet pareren, die zichzelf vervolgens prima wist te bedienen in het vijf meter gebied. Het bleek een voorbode van een tiental minuten waarin de wedstrijd beslist zou worden: Jop besloot tweemaal aan te zetten en werd op maat bediend door Julia Janssen, die zich de hele wedstrijd dienstbaar wist op te stellen.
Met het opgelopen verschil van vier punten was de wedstrijd gespeeld en ook Demi van Wezel was er even helemaal klaar mee: Marlies Smit was haar vervanger en mocht het opnemen tegen een dame die 80 centimeter groter was. Marlies probeerde nog een panna door onder haar tegenstander door te lopen maar zag haar poging helaas stranden. Met de overwinning binnen handbereik werd besloten om de twee heren van de A3 wat rust te gunnen. Robbers werd gekoppeld aan de heer van vliegende keep Maurice en cameravrouw / speelster Annejet Bosman zou er in komen voor Jop Rodenhuis. Die laatste wissel had overigens ook een gouden genoemd mogen worden want in een kwestie van minuten was er ineens een vrije bal voor het team uit Leiderdorp. Annejet ging staan, twijfelde geen moment en krulde de bal prachtig over de muur heen die zich had opgeworpen voor de korf. Het prachtpunt komt ook zeker deels op naam van aanvoerdster Lisa van Zwieten, die de bal strak op de knieën van Annejet wist te spelen. Een strakke pass is het halve werk.
Het zou één van de laatste noemenswaardige acties van de wedstrijd zijn. Met een stand van 4 – 10 besloot de scheidsrechter de standaard drie minuten blessuretijd niet toe te passen en floot hij op zijn fluitje. Velocitas A3 lijkt te kunnen wat Oranje niet kan: ook de lastige wedstrijden winnen. En lastige wedstrijden winnen telt ook. ‘Maar da’s logisch’, zou Johan gezegd hebben.