Het was even schrikken voor de begeleiding van de A3. Coaches, medisch personeel en overige staf zagen een spelersgroep de Does binnenstappen die allesbehalve fit was. Maurice van der Meer had dermate rode ogen dat de diagnose schommelde tussen een griepje en een coffeeshop, Demi van Wezel meldde dromerig dat ze op het punt stond ziek te worden maar ‘daar geen tijd voor had’ en Julia Janssen voelde zich zaterdagochtend in de kroeg al niet echt fris meer. Toch was er uiteindelijk maar één team dat zich na de wedstrijd van afgelopen zaterdag pas écht goed ziek voelde: Madjoe A2 uit Rijnsburg.
Velocitas A3 begon echter rommelig aan de wedstrijd. Er werd gekeken en niet begrepen, gegooid maar niet gemikt en gevangen maar niet geplaatst. Toen was daar de Leiderdorpse femme fatale Pascale van Oel, die een aantal halve kansen tot twee hele punten wist te verzilveren. Een belangrijke inleiding naar één van de absolute hoogtepunten van de middag: De vrije bal van Demi van Wezel. Bijna uit stilstand wist ze de bal na feilloos aangeven door de het gele mandje te werken. Technische perfectie: soms hoef je niet naar het museum om pure kunst te aanschouwen.
Zoals het wel vaker met griepjes gaat kabbelde ook de eerste helft een beetje voort. Er werd hier en daar gesnotterd en gescoord en lopertjes werden genomen met een loopneus. Met een stand van 7 – 4 met rust was de voorsprong terecht maar vroeg het team zich toch een beetje af wat het verdere ziektebeeld zou zijn.
Direct na het startschot van de tweede helft kwam de definitieve diagnose binnen: genezen verklaard. Waar alles in de eerste helft nog niet van de grond leek te komen hadden de spelers nu ineens wél vleugels gekregen. Dit voornamelijk in de vorm van Maurice, die geen lange startbaan nodig leek te hebben om toch tot grote hoogte te komen. Elke aanval van Madjoe werd door de rood doorlopen oogjes goed ingeschat en van bovenaf doodgemaakt. Operatie geslaagd, patiënt overleden.
Ook verdedigend leek ineens alles op zijn plaats te vallen. Dewi Lagerberg plukte zo vaak balletjes voor de neus van de oranje dames weg dat de tegenstanders soms wanhopig de gezichten naar de hemel wendden. Om vervolgens op het scorebord te zien dat Velocitas A3 inmiddels een voorsprong van bijna tien punten had opgebouwd.
Het met griep geteisterde kampioensteam had niet alleen last van verstopte neuzen: ook scherpschutter Jop Rodenhuis kon in de eerste helft zijn schot niet vinden. Het vak hielp Jop zoeken en beleefde in de tweede helft een wederopstand die zijn weerga niet kende. Als nooit weggeweest zag het steeds enthousiaster wordende publiek het één na het andere succesvolle schot de revue passeren. De ultieme bekroning van het samenspel was een schot van 10 meter, dat door Jop, het team en het publiek terecht gevierd werd alsof het de verlossing was.
De tweede helft bleek uiteindelijk in de categorie gallery play te vallen. Fenne Bosman deed wat Arjen Robben ook doet: Steeds hetzelfde en niet te houden. Met twee afstandsschoten die op een ‘zoek de verschillen’ plaatje hadden gekund wist Fenne haar heer tot wanhoop te drijven. En net wanneer Madjoe een sprankje hoop uit een gemist schot wist te halen, wist aanvoerdster Ilse Robbers dit professioneel in de ziektekiem te smoren.
Velocitas A3 speelde het laatste stuk uit als een geoliede machine. Met invalsters Lisa, Annejet en Marlies werden er nog een aantal fraaie kunststukjes uit de steeds hoger wordende hoed van de A3 getoverd. Uiteindelijk besloot de licht kalende scheidsrechter Dirk Zaagman om bij een stand van 21 – 8 een einde te maken aan het indrukwekkende schouwspel. De zinderende ziekenboeg A3 speelde zijn beste wedstrijd tot op heden en lijkt een nieuw griepje onder de leden te hebben.
Diagnose: Teamwork. Besmettingsgevaar: Zeer aanstekelijk. Periode van behandelen: Minimaal één seizoen.