Na de zomervakantie zag de D1 er behoorlijk anders uit, dan de ploeg die het voorgaande seizoen in de zaal en op het veld kampioen geworden was.
Een nieuw team
Maura, Jitte en Mika zijn naar de C gegaan en Storm is helaas gestopt met korfballen. Het gat dat zij achterlieten, is opgevuld met enthousiaste kids uit de oude D2 (Julie en Milou) en de oude E1 (Amber, Eli, Jesse en Lana). Samen met de harde kern bestaande uit Dide, Djoni, Hannah, Linde en Rianne hadden we een heus elftal aan het begin van het seizoen. Een nachtmerrie voor een trainer, want dat priemgetal is heel onhandig om oefeningen mee te doen. Maar gelukkig kwam Nick er ook nog bij. Nick is een klasgenootje van Rianne en Julie zonder korfbalervaring, maar met veel balgevoel en hij pikt het korfbalspel snel op. Op de training is 12 ideaal, maar voor het maken van een wedstrijdopstelling levert het wel wekelijks een enorme puzzel op. Je wilt toch dat iedereen zijn minuten maakt.
Geen verwachtingen
Aan het begin van deze competitie hadden Michaël en ik geen hoog gespannen verwachtingen. Eerst maar eens zien hoe dit nieuwe team zou wennen aan elkaar en aan het spelletje (voor het eerst in 2 vakken voor de eerstejaars D’tjes). Het verlies (8-3) in de eerste wedstrijd bij Madjoe kwam dan ook niet als een verrassing.
Primeur
Daarna mochten ze voor het eerst in hun leven aantreden tegen Groen Geel uit Wormer (Noord-Holland). Dat ging een stuk beter. Foutjes van de gretige tegenstanders werden genadeloos afgestraft. Leuke constatering was dat 5 van de 8 doelpunten gescoord waren door kids uit de oude E1: 8-3 winst.
Pernix altijd lastig
De derde wedstrijd was wel weer tegen een oude bekende; uit bij en tegen Pernix. Een goede ploeg met enkele makkelijk scorende spelers, maar Velocitas verdedigde geconcentreerd en was effectief met de eigen kansen, waardoor er met rust een 3-6 voorsprong op het bord stond. In de tweede helft scoorden wij nauwelijks meer, maar Pernix wel, waardoor we op een gegeven moment tegen een 8-7 achterstand aankeken. Hoewel het niet goed draaide, bleven we wel door gaan en opeens was daar de gelijkmaker. Mooi was om te zien welk vuur er toen ontbrandde bij onze D1. Zo fel en vastberaden had ik ze nog nooit gezien. De beloning kwam in de vorm van een heel ver afstandsschot: 8-9 winst voor Velocitas! Iedereen was zo uitgelaten alsof we al kampioen geworden waren.
Revanche op Madjoe
Opmerkelijk genoeg had Madjoe de week ervoor tegen Groen Geel slechts met 4-4 gelijk gespeeld en ook tegen ons scoorden ze maar 3 keer. De D1 wist daar 5 doelpunten tegenover te stellen. En dus werd er nu wel van Madjoe gewonnen!
Winnen in Wormer
Dat was de opdracht voor deze verre uitwedstrijd tegen de D2 van Groen Geel. Bij het juiste resultaat in de andere wedstrijd in onze poule zouden we dan zelfs stiekem als kampioen van het veld kunnen stappen. Die gedachte leek Velocitas te verlammen. Binnen no time stonden we met 3-0 achter. Gelukkig kon dat voor de rust nog enigszins gerepareerd worden: 3-2. Ondanks de vele kansen bleef die stand in de tweede helft nog lang op het scorebord staan, maar toen werd er door goed uitverdedigen en snel omschakelen plots 2 keer gescoord en uiteindelijk zelfs met 3-7 gewonnen. Zoals gehoopt won Pernix van Madjoe (1-3) en Velocitas D1 kon dus niet meer ingehaald worden; in de breedtesport ben je dan dus kampioen!
Kampioenswedstrijd
Aan 1 punt hadden we genoeg om alleen kampioen te worden, maar dat punt moesten we wel afsnoepen van Pernix, dat bij winst ook kampioen zou zijn. Pernix liet er geen gras over groeien en won overtuigend met 2-9. Velocitas en Pernix zijn dus (weer) samen kampioen. Iets dat we aan het begin van deze herfstcompetitie nooit hadden durven dromen.
Cadeautje
Na afloop zei ik nog tegen de kids: “Eigenlijk is dit kampioenschap een cadeautje, maar wel een cadeautje dat jullie jezelf gegeven hebben, door hard te blijven werken, niet op te geven en altijd door te blijven gaan. Vooral in de uitwedstrijden bij Groen Geel en Pernix.” Daarna konden ze hun echte cadeautje uitpakken: een knalgeel kampioensshirt met hun eigen naam erop, wat ze nu met veel trots dragen. En terecht!
Marc, samen met Michaël trotse trainer van de D1.
