In 2020 bestond Velocitas 70 jaar. Op 1 juni 1950 werd de club opgericht. Door de coronacrisis gingen de festiviteiten niet door. Wat wel door kon gaan, is het vertellen van verhalen. Van toen, over nu en voor de toekomst. Wie anders dan onze Velovedettes kunnen die verhalen vertellen?
de vedettezelfst. nw. (m/v) Uitspraak: [və'dɛtə] Meervoud: vedettes, vedettenBetekenis: populaire figuur, bijvoorbeeld in de sport.
Het feuilleton Velovedettes bestaat uit:
[table id=28 /]Fotoboek en filmpje
Op zaterdag 27 november interview ik Ferry en Lars. We spreken om 13 uur af in De Does. Bij de ingang van De Does wordt mijn QR-code gecheckt. Als ik daarna doorloop, zitten Ferry en Lars al bij het toeschouwersraam klaar. We hebben drie kwartier voor het interview, want Lars speelt straks met de B1. En daarna staat de A1 voor hem op het programma.
Ferry biedt me een kop koffie aan. Zo is het Velovedettecirkeltje bijna rond. We hebben nog één Velovedette te gaan, maar aan hetzelfde raam sprak ik anderhalf jaar geleden de eerste Velovedettes, Hilde en Dirk. Ook van hen kreeg ik een kopje koffie aangeboden. Ook bij hen hadden we een strak tijdschema. Het voelt goed.
En hoewel Ferry in eerste instantie het sapje voor Lars vergeet, voelt het interview voor Ferry en Lars ook goed. Want het is makkelijk om over het hoofd te zien, wat zij doen. Het is redelijk onzichtbaar werk. Lars zegt: “Als wij het niet doen, valt het pas op. Tot die tijd zien mensen vaak niet wat er gebeurt.” Zelfs in het fotoboek dat Ferry heeft meegenomen staat hij bijna nooit op de foto. Hij neemt ze.
Als Velovedette genoemd zijn, is een fijne blijk van waardering. Ferry herinnert zich nu ook, dat er eens een filmpje gemaakt is van het onzichtbare werk dat nodig is om een vereniging als Velocitas draaiende te houden.
Met dank aan Liesbeth van den Berg
is hier het filmpje #verenigingswerkisheelnormaal
klik hier (Facebook)
Achter de bar en de grasmaaier
Ferry heeft vaak van dit soort onzichtbare werk gedaan: onderhoud, bestuurslidmaatschap en ander werk dat je niet direct op het korfbalveld ziet als er getraind of gespeeld wordt. Behalve dan het begeleiden van de G-spelers, maar daar gaat het later over.
Wat zou er van Velocitas worden, als niemand onzichtbaar verenigingswerk – Ferry noemt het liever niet vrijwilligerswerk – doet of de aandacht alleen uitgaat naar training geven en coachen? Zou Velocitas het andere werk laten afkopen? Voor verenigingen die daar voor kozen, was dat niet altijd goed voor de betrokkenheid. Ferry stelt zich zo voor, dat er dan al snel betaalde krachten achter de bar staan. Of de toiletten schrobben. Ferry zou zelf waarschijnlijk als eerste de portemonnee trekken. Maar uiteindelijk willen dan ook de trainers en coaches geld zien. Oftewel: waar houdt het op? Dus dan maar zelf de mouwen opstropen.
En laten we niet vergeten, dat het niet alleen Ferry en Lars Anes zijn, die veel voor Velocitas doen. Ook Sandy, die tien jaar achter de bar heeft gestaan, mag genoemd worden. En Fleur hielp ook al vroeg mee. Bijvoorbeeld toen de kinderen het internet afspeurden naar afbeeldingen van broodjes ei en bordjes friet voor in de kantine. Met Sandy achter de bar en Ferry achter de grasmaaier konden de kinderen ook eenvoudigweg niet thuisblijven. Lars vertelt dat hij al snel hele zaterdagen op het terrein van Velocitas te vinden was. Ferry bekent ook, dat het thuis vast niet goed gekomen was, als maar één of twee gezinsleden dag en nacht met Velocitas bezig waren geweest.
Scorebord en dug-out
Voor Ferry begint het verhaal van Velocitas in 2004. Hij wordt dan lid. Echt betrokken raakte hij na het afbranden van de oude kantine. Ferry regelde een noodonderkomen, bestaande uit een paar portokabins. Door zijn werk als projectleider in de wegenbouw had hij de juiste connecties. Hij raakte betrokken bij de klankbordgroep van de bouwcommissie.
De nieuwe kantine werd casco opgeleverd. Toen begon het werk voor Velocitas pas echt. Ferry laat foto’s uit het fotoboek zien. Kleedkamers met ijzeren haken, waar nog houten bankjes op bevestigd moeten worden. Een kantine zonder bar. Bouwpastoor Kees van der Laken kan er als Velovedette over meepraten.
Speeltoestel en stekjes
Al snel zat Ferry ook in het bestuur. Hij werd contactpersoon voor de gemeente. Op een keer werd hij gebeld. Er zou een natuurspeeltuin aangelegd worden. Daardoor was een speeltoestel over, dat eigenlijk weg moest. Of Velocitas daar wat mee kon. Sandy ging kijken of het wat was. Lars ging mee om het speeltoestel te testen. Op vrijdagavond belde de gemeente weer. Er was geen geld voor de verplaatsing en maandag zou de aanleg beginnen, dus het zou wel niets meer worden? “Gaat wel lukken”, zei Ferry. En inderdaad, het lukte door veel hulp van leden en Joop Koolmoes. Velocitas heeft er nog steeds plezier van.
Ferry vervolgt: “Velocitas was lang een beetje een ondergeschoven kindje in de Bloemerd. Rond het veld stond prikkeldraad, maar dat was op veel plekken stuk.” “Het was een hondenuitlaatplek”, zegt Lars. Toen kon Ferry hekken en dat hokje dat eerst bij het gemeentehuis stond regelen. En Lars kreeg groene vingers. Want er werden perkjes aangelegd. Lars kweekte thuis de stekjes. De tuin stond er vol mee.
Nog een voorbeeld: de Munnik zou naar de Bloemerd komen. Velocitas zou een stuk van het veld moeten opgeven in een nieuw concept bestemmingsplan. Niet alleen het toernooi zou onmogelijk zijn geworden, ook de nieuwe kunstgrasvelden hadden niet gepast. Onze wens om zelf een sporthal te hebben is toen snel concreter gemaakt, om het bestemmingsplan met oog op toekomst voor Velocitas veilig te stellen. Ferry heeft bijvoorbeeld een serieuze haalbaarheidsstudie laten uitvoeren naar de bouw.
Mollen, muizen en een uil
Lars houdt zich niet alleen met flora bezig, ook met fauna: “We vangen de mollen!” ’s Middags zetten ze samen de klemmen. ’s Avonds gaan ze vaak kijken of er al een in zit. ’s Ochtends kijken ze weer. Lars vervolgt: “We zijn daarbij een keer aangevallen door een uil. Die ging echt om ons heen cirkelen en op ons duiken. Mensen geloven ons nooit, maar het is echt gebeurd.”
En dan de muizen. Die komen in de winter de kantine in, want het wordt ze te koud buiten. Als je er dan niet wat aan doet, heb je zo een plaag. Ook daar letten Ferry en Lars op. Maar mollen vangen is intensiever. Ons veld is zo groot, dat er wel vijftien mollen hun territorium blijken te hebben. Ferry weet het precies: “De hoofdrit hebben ze meestal om het veld heen, met aftakkingen onder het veld. En vang je een mol, dan neemt een andere het territorium over.” Ferry en Lars zijn dus altijd blij, wanneer ze een vrouwtje gevangen hebben. Want geen vrouwtjes, geen babymollen. En ja, ze kunnen dus allebei mollenmannetjes van mollenvrouwtjes onderscheiden.
Bier en plezier
Als lid van de commissie van bier en plezier hielp Ferry met het organiseren van feestjes. Gewoon, omdat het leuk was. Denk aan bier, kaas en wijnavonden en bierproeverijen enzo. Natuurlijk is er ook de ZAK, maar iedereen mag een feestje organiseren. Als het maar in goed onderling overleg gebeurt.
Ook dat is iets waar Ferry zich sterk voor heeft gemaakt: onderlinge afstemming. Rondom het toernooi konden volgens hem de barcommissie, de toernooicommissie en de ZAK nog beter samenwerken. Het werd zijn ambitie om ervoor te zorgen, dat de bezoekers van het toernooi geen reden meer hadden om het veld van Velocitas te verlaten. En zo groeide bijvoorbeeld de barbecue uit van een feestje van 100 mensen naar een evenement met 500 deelnemers. Heel het gezin Anes was er druk mee. En trouwens ook Henk en Petra, en later Johan en Gerda en al die andere mensen van de klus-, bar- en toernooicommissie.
Henk en Petra deden na de opening van de nieuwe kantine de bar. Mede daarom is Henk erelid. En, net als Ferry, lid van verdienste. Johan en Gerda namen dit barwerk later over. Daar mogen ze in de volgende Velovedette zelf alles over vertellen.
Ferry stond ook wel eens in de keuken. Maar dan tijdens het Velocitaskamp. Hij was driemaal mee als kok. Alweer zo’n faciliterende rol. Ferry vond het een leuke rol: “Je maakt het kamp dan op een andere manier mee, dan wanneer je de activiteiten begeleidt.”
Lars ging voor het eerste mee op kamp toen hij zeven was. Wim van Poelgeest was volgens Ferry toen 59. Ferry vindt het mooi dat al die leeftijdsgroepen bij het kamp zijn. Het valt hem na het kamp ook altijd op, dat er meer mensen van verschillende leeftijden en verschillende teams bij elkaar staan. Hij vat het mooi samen: “Het kamp is de lijm van de vereniging.”
Doorgroei en bladblazen
Lars helpt Ferry waar dat kan. Dat begon dus al met het testen van het speeltoestel en bij het toernooi. Maar hij hielp ook met het opzetten van de partytenten toen we vanwege corona de kantine niet in mochten. Lars maait het gras, haalt doorgroei uit de hekken, helpt bij het bladblazen, etc. etc. Hij vindt het niet altijd leuk, maar het moet wel gebeuren. En het is belangrijk dat het gebeurt. Want sinds we de nieuwe kunstgrasvelden hebben, zijn we zelf verantwoordelijk voor het onderhoud aan het veld. Een aannemer doet weliswaar het grote (grasmaai)werk, maar ik begin steeds beter te begrijpen dat we voor de rest vooral ook Ferry en Lars op onze knietjes mogen bedanken.
Wie we wat Ferry en Lars betreft ook mogen bedanken, is Rob Bekooy. Mocht je je hardop durven afvragen of die kluscommissie wel wat doet, dan heeft Ferry zijn antwoord paraat: “Heb je bij Velocitas wel eens last van onkruid tussen de tegels? Nee? Dan mag je Rob Bekooy bedanken, die in zijn vrije tijd op zijn knieën het onkruid tussen de tegels weghaalt.”
En tot slot: korfbal
Dan moet Lars gaan. Ik wil nog snel weten, hoe zijn korfbaltoekomst er uit ziet. Daar is hij duidelijk over: na de B1 hopelijk de A1 en dan door, richting de seniorenselectie. Voor Ferry zit dat er al lang niet meer in. Zijn korfbalcarrière eindigde abrupt door een botsing tijdens een wedstrijd: weg kruisbanden. De laatste tijd schoot Ferry graag een balletje met de S9. Maar hij merkt, dat fysieke inspanning langzaamaan lastiger wordt. Ik hoop dat Lars naast zijn ambities op het veld ook naast het veld en achter de schermen blijft helpen.
Korfbal is ook het G-team. Toen Aldrik Frik zo ruw wegviel, ging Ferry uit moreel plichtsbesef helpen in de begeleiding, maar hij bekent: “Ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten.” Ondertussen weet hij wel beter. Hij geniet van de hartverwarmende waardering die hij van de G-spelers krijgt. Daar kan bar weinig tegenop. Ik geloof hem meteen, als ik zijn stralende gezicht zie.
We ronden het gesprek af. Lars is al even weg. Sandy schuift bij Ferry aan om naar de wedstrijd van Lars te kijken. Bij het weggaan loop ik de Velodogs Jop en Rembrandt tegen het lijf. Voor de livestream van de selectiewedstrijden gaan ze hun nieuwe grote spandoek ophangen. Echt een wand vol. Het zag er op het scherm prachtig uit, complimenten!
De pasfoto van Ferry en de teamfoto van Lars zijn van Frans van Herwijnen. De overige foto's bij dit artikel werden door Ferry aangeleverd.