In 2020 bestond Velocitas 70 jaar. Op 1 juni 1950 werd de club opgericht. Door de coronacrisis gingen de festiviteiten niet door. Wat wel door kon gaan, is het vertellen van verhalen. Van toen, over nu en voor de toekomst. Wie anders dan onze Velovedettes kunnen die verhalen vertellen?
de vedette zelfst. nw. (m/v) Uitspraak: [və'dɛtə] Meervoud: vedettes, vedetten Betekenis: populaire figuur, bijvoorbeeld in de sport.
Het feuilleton Velovedettes bestaat uit:
[table id=28 /]Kerstsfeer
Het is de dag vóór het sinterklaasweekend als ik Johan en Gerda thuis interview. Toch voelt het als kerstavond. De kerstboom staat, er ligt een grote puzzel op tafel, Christmas Station Sky Radio staat zachtjes aan en dochter Marloes heeft een doos kerstspullen in de gang gezet. Met een lekker warm drankje erbij starten we het interview.
Ga er trouwens maar even lekker voor zitten. Deze twaalfde Velovedette is een echte longread. Kerstboom, haardvuur en Top 2000 aan, kerstkransje of oliebol – helaas niet van Velocitas – er bij en lezen maar…
Johan en Gerda zijn gestopt met de barcommissie en het keukenwerk. Veel Velocitanen waarderen het enorm wat ze hebben gedaan. Het leverde meerdere nominaties op als Velovedette. Mij leverde het interview meer inzicht op over wat er nodig is om de keuken draaiend te houden. En hoe leuk dat werk is.
Vrije tijd
Door te stoppen met dit werk en door de coronamaatregelen, merkten Johan en Gerda, dat ze veel vrije tijd hadden. Ze hoefden ook niet meer te kijken bij alle wedstrijden van hun ouder wordende kinderen. Dochter Marloes, die er bij is komen zitten, knikt instemmend. Bij thuiswedstrijden komen ze nog wel eens kijken, al is dat soms lastig combineren met de weekenddiensten die ze in de zorg draaien.
Een ander voordeel van ouder wordende kinderen is, dat ze vaker buiten de schoolvakanties om met vakantie kunnen. De omslagfoto laat zien hoe dankbaar gebruik ze maken van deze nieuwe mogelijkheden. Zo gingen ze al naar Brazilië en Vietnam. Binnenkort gaan ze met vrienden naar Lapland: noorderlicht zien, huskytocht, zin in.
Gerda: “Bewust of onbewust wil en kun je wat meer je eigen dingen gaan doen. Vroeger lag de prioriteit bij de kinderen en het korfbal. We zijn wel altijd op vakantie gegaan. Maar als het Velocitaskamp in de eerste vakantieweek was, gingen wij in de laatste weken met vakantie.” Marloes bevestigt, dat de kinderen haast nog liever op kamp gingen dan met het eigen gezin op vakantie.
Een weektaak
Vroeger waren ze soms van negen uur ’s ochtends tot elf uur ’s avonds voor Velocitas bezig. En niet alleen op zaterdag. Het was een weektaak. Dinsdagavond stond een afspraak met de drankenhandel op het programma. Dan maakten ze vaak ook de wc’s schoon. Ze waren er toch.
Vrijdagochtend haalden ze brood, sla en tomaten bij de Dirk. Dat is goedkoper dan kant en klaar kopen. Ook drank was bij de drankenhandel goedkoper dan bij de groothandel. Het was volgens Johan een combinatie van sponsoring en een goede persoonlijke relatie. En als er nood aan de man was, hoorde hij aan de andere kant van de telefoonlijn wel eens ‘Ah joh, ik kom wel even wat brengen.’ Prachtig.
Johan: “Wat je ook moet regelen is de vuilafvoer. Je moet wc-papier bestellen en inruimen. Het frituurvet moet worden afgevoerd, dus dat moet je op tijd klaarzetten. En op vrijdagavond zorgden we voor schoon sanitair. Op zaterdag maakten we dat tussendoor ook nog wel eens schoon.“
Leuk werk
En denk je nu dat dat veel werk is, dan klopt dat. Moet je daarom vooral niet in de barcommissie gaan? Nee hoor. Iris vertelde ook al hoe leuk het barwerk is. En als je het samen doet, valt het werk best mee. Toch hebben Johan en Gerda gezien, dat het gevuld houden van de barcommissie lastig is. “Maar”, zegt Johan, “ik heb van alles uitgeschreven. Dat maakt het werk makkelijker. Zoals hoe het werkt met de drankenhandel. Zo ligt er een planning voor de hele week.”
Johan vervolgt: “Het werk aan de bar was heel leuk hoor. Je hebt contact met de spelers, ouders en bezoekers. Je krijgt veel waardering. Met de vette bek is het ook altijd enorm gezellig. Daar helpen mensen graag bij. Flesjes halen, terras opruimen. Het geeft een fijn gevoel om dat samen aan te pakken. Ik hoop dat Velocitas dat voort kan zetten de komende jaren.”
Hoe het begon
De betrokkenheid van Johan en Gerda bij Velocitas begon vooral, toen zoon Robin en dochter Marloes gingen korfballen. Marloes wilde op hockey, maar het werd toch korfbal. Robin maakte nog een uitstapje naar RCL, maar kwam terug.
Het bar- en keukenwerk begon na de kantinebrand. Eerst stonden Johan en Gerda achter de bar. Gerda was best zenuwachtig de eerste keer. Johan: “Je weet niet waar je aan toe bent die eerste keer.” Gerda: “Petra had gevraagd of we in de barcommissie wilden. Johan zei meteen ja. Ik pas later.” Als ik doorvraag blijkt dat later op dezelfde avond te zijn geweest. Héél lang hebben Johan en Gerda er dus niet over hoeven nadenken. Zo ging het balletje rollen. Van Ferry en Lars weten we nog, dat Johan en Gerda het keukenwerk later van Henk en Petra overnamen.
Oproep
Het afgelopen jaar hebben we een beroep kunnen doen op een aantal nieuwe keukenvrijwilligers. Daar zijn we als barcommissie heel blij mee. We blijven echter op zoek naar nieuwe vrijwilligers, die dit voorjaar twee of meer keer een keukendienst willen verzorgen. Hoe meer mensen zich opgeven, hoe meer de druk op de bestaande vrijwilligersgroep wordt verlicht. Dus als je de vereniging op een hele leuke manier wilt helpen, geef je dan op: bar@sv-velocitas.nl.
Alvast heel erg bedankt!
De barcommissie
Slapen bijzaak
De toernooien vonden Johan en Gerda geweldig. Veel commissies werkten samen rondom de toernooien. Johan: “Je moet ook samenwerken als commissies, anders red je de organisatie van zoiets groots niet. Iets heel praktisch zoals het voorgaren van de saté vereist al afstemming.” Breed glimlachend vervolgt Johan: “Slapen was vaak bijzaak. Ik heb menig toernooinachtje doorgehaald. Heel jammer dat we nu al twee jaar geen toernooi hadden. We missen veel gezelligheid en toch ook wel flink wat inkomsten.” Gelukkig hebben we tijdens de ALV kunnen vernemen, dat we financieel gezien vrij goed door de coronatijd heen lijken te komen.
Johan ging ook mee als kok naar het Velocitaskamp. Eerst met Sjors, toen met Wouter en later Ferry. Hij heeft veel geleerd van chefkok Wouter. Ook dat je niet alles zelf hoeft te doen: “Eerst schilden we 25 kilo aardappelen, later hebben we die gewoon geschild besteld. Dat kostte een paar knaken meer, maar dat viel op het totaal niet op en scheelde heel veel tijd. Maar we maakten dan ook wel weer zelf honderd gehaktballen klaar.”
Gerda vult aan: “Ik vraag me af, of we weer kampen gaan meemaken met honderd deelnemers. De afgelopen jaren gingen er dertig mee. Vroeger had je natuurlijk minder naast het korfbal. En planden mensen bewust hun vakantie om het kamp heen. Je ging eerder of later op vakantie als je wist wanneer het kamp was. Nu zie je dat de kinderen veel meer te doen hebben, iedereen op vakantie gaat en dat de vakanties met het gezin voor gaan.”
Kinderen droppen
Waar Gerda zich een beetje zorgen over maakt, en wat Johan ook bij RCL zag gebeuren, is dat veel ouders tijdens de training van hun kind niet meer blijven kijken. En kletsen. Gerda: “Ik zie steeds vaker, dat kinderen bij het hek worden afgezet en de ouders weer vertrekken. Ze hebben geen tijd om te blijven. Hierdoor is het minder gezellig op trainingsavonden. Het levert de barcie ook verloren uren op. Want je hebt de kantine tijdens de trainingen wel open, maar er zijn haast geen ouders die een kopje koffie komen halen. Vaak kwam ik om vijf uur thuis, at ik snel even wat uit de magnetron en ging ik om half zes naar Velocitas. En daar verkocht je een paar kopjes koffie op een avond.”
Marloes herkent dit: “In de vakanties wordt het vaak aan de teams overgelaten om wel of niet te trainen. De barcie weet dan vaak niet wie ze kunnen verwachten. Soms komt er helemaal niemand trainen. Maar dat weet je niet. En daar sta je dan. Hier kan de interne communicatie wel wat beter.”
Recreanten
Johan blikt terug op zijn korte korfbalcarrière: “Ik heb 35 jaar gevoetbald. De laatste elf bij RCL. Bij Velocitas heb ik daarna een tijdje met de recreanten meegedaan. Voor het zelf spelen tijdens het toernooi had ik het te druk. Ik was te veel met de organisatie bezig.”
Gerda vraagt: “Wanneer zijn we ook al weer met de recreanten begonnen?” Johan: “Ergens in 2008, 9 of 10 volgens mij.” Gerda ging net iets eerder bij de recreanten dan Johan: “Ik dacht met de recreanten een leuk dingetje voor mezelf gevonden te hebben. Maar na twee keer trainen stond Johan er ook.” Niet dat ze dat erg vond, overigens.
Ik vertel dat ik overweeg met de recreanten mee te gaan trainen. Dus vertelt Johan: “Het is heel leuk met de recreanten. Etentjes, sinterklaas, korfballen met z’n gevoel van ons kent ons.” Dit gevoel herkent hij goed omdat hij het kan vergelijken met RCL: “Dat was ook heel gezellig met je team. Maar die vereniging is zo groot. Bij korfbal kennen de teams elkaar beter. En er is een andere sfeer doordat je gemend samen sport.”
Kampverhalen
Gerda korfbalde vroeger al bij Velocitas. Ze wilde als kind eigenlijk bij De Algemene (nu Sporting Trigon, www.sportingtrigon.nl/), maar ja, ze woonde in Leiderdorp. Naast korfballen deed ze ook aan waterpolo. Op haar zestiende koos ze voor die sport. Pas later kwam ze terug bij de korfbal. “Maar”, zegt ze verontschuldigend, “ik korfbalde en dat was het wel.“ Helaas dus geen sterke Veloverhalen uit Gerda’s verleden.
Johan heeft er wel een. Hij herinnert zich het kamp van 2016: “We sliepen met z’n vieren op een kamer: Ferry, Wim, Schoof en ik. Schoof ging in zijn bus slapen, want er werden ’s nachts te veel bomen omgezaagd. En dat waren nachten van maar twee of drie uur. Dat deden we natuurlijk zelf, het hoefde niet. Overdag was het heel relaxt en ’s middags konden we als koks een biertje doen als iedereen op stap was.” Johan bevestigt hiermee wat Ferry vertelde: als kok maak je het kamp anders mee dan de andere begeleiders en deelnemers.
Johan raakt op stoom: “Ferry ging eens mee met een dropping. Ik bleef. Ferry was helemaal kapot toen hij terugkwam. De dropping was gepland voor de zwembaddag. Ferry ging toen het zwembad in, ging ergens liggen en was weg, haha.”
Marloes deelt ook een kampverhaal: ze heeft in België eens de bus gepakt. Dat was toen haar groepje tijdens de dropping na twee uur ronddwalen op dezelfde plek terugkwam. Ze zamelden geld in voor buskaartjes en dat lukte gelukkig. Maar alsof dat nog niet genoeg ellende was, vervolgt ze met een vies gezicht: “En toen we na de dropping aankwamen en ik mijn slippers lekker aan had, kotste er iemand over mijn voeten heen.” Vraag haar ook eens het verhaal over de kittens te vertellen.
Groener gras over de snelweg?
Net zoals ik met andere Velovedettes deed, kijken we tot slot naar de toekomst. Hoe gaat het met Velocitas in 2025, als we 75 jaar bestaan? Gerda: “Ik hoop dat we dan nog bestaan zoals we nu bestaan. Door corona is het met schoolkorfbal wat lastiger, dus komen er wel genoeg nieuwe leden? Gelukkig is er een nieuw contract voor 10 jaar met de gemeente.”
Nu we het over de gemeente hebben: Johan en Gerda herinneren zich, dat er sprake van is geweest, dat Velocitas over de snelweg verplaatst zou worden. Naar de scouting. Dat hadden ze wel mooi gevonden. Johan legt uit waarom: “Mensen missen nu de barbecue en de feestavonden zoals de bier-, kaas- en wijnavonden. We hadden dan wel 20 soorten bier en wijn uit alle landen. Ik hoop dat we dat weer eens gaan doen. Maar echt goed feestvieren is lastiger geworden met die huizen dicht bij de kantine. Het was mooier geweest als we over de snelweg hadden gezeten. Vooral voor de feesten.”
Einde?
Met het einde van het interview kom ik ook aan het eind van het geplande dozijn Velovedette-artikelen. Mede door corona duurde het twee in plaats van een jaar. Ik ben blij dat ik het heb gedaan. Want ik heb niet alleen de Velovedettes beter leren kennen. Ik weet nu – en jullie hopelijk met mij – meer over Velocitas, de clubgeschiedenis en wat er speelt. Letterlijk en figuurlijk. Om een indruk te geven van waar de Velovedettes het zoal over hadden, heb ik een woordwolk gemaakt (waarbij algemene woorden als ‘maken’, ‘klein’ en ‘ik’ zijn weggelaten).
Ik heb zelf gekorfbald en kom sinds 2011 bij Velocitas. Mijn zoon Jasper ging toen bij de welpen. Zo heetten de kangoeroes toen. Na kijken, rijden en later ook jeugd trainen en coachen wilde ik de vereniging wat beter leren kennen. En die verkenning met jullie delen. Die missie is geslaagd. En zoals ik in de eerste Velovedette al schreef: ‘Er zijn natuurlijk méér Velovedettes, en nóg meer Veloverhalen.’ Er staan nog heel wat kandidaten op mijn interviewlijstje.
Aan de ene kant wil je iedereen die iets extra’s voor de club doet graag beter leren kennen en in het zonnetje zetten. Aan de andere kant zijn er dan altijd mensen die je vergeet en te kort doet. Ook wil ik het archief van Velocitas eens op orde brengen. Wat te doen? Misschien een compromis: zo nu en dan nog een Velovedette? Toen ik de bestuursleden Lianne en Siebe in De Does sprak, kwamen we al pratend uit op misschien een Velovedette per kwartaal.
Ik ben ook benieuwd naar jullie mening: willen we nog meer (maar minder vaak) of geen Velovedettes meer? Wat vond je er van? Wat kan er beter? Welke Velovedette moet nog aan het lijstje toegevoegd worden? Wil je helpen? Laat het weten via een reactie in onze sociale media, of via velopress@sv-velocitas.nl.
En dan is het nu ook tijd voor het einde van het jaar:
