In 2020 bestaat Velocitas 70 jaar. Op 1 juni 1950 werd de club opgericht. De viering van ons jubileum was voor de coronacrisis uitbrak gepland op 27 juni… Maar dat is niet de enige manier waarop we ons jubileum willen vieren. Want bij een jubileum horen verhalen. Van toen, over nu en voor de toekomst. Wie anders dan onze Velovedettes kunnen ons die verhalen vertellen?
de vedette zelfst. nw. (m/v) Uitspraak: [və'dɛtə] Meervoud: vedettes, vedetten Betekenis: populaire figuur, bijvoorbeeld in de sport.
Het feuilleton Velovedettes bestaat uit
[table id=28 /]De komende maanden volgen nog meer Veloverhalen van die belangrijke bestuursleden, fanatieke families, kanjers van klussers, speciale spelers en vrijgevige vrijwilligers die van Velocitas al 70 jaar de leukste korfbalvereniging in Leiderdorp en omstreken maken. Door de coronacrisis misschien iets minder strak gepland dan we hadden gewild, maar we doen ons best.
Jetskes eigen verhaal
Door de vorige Velovedette bedacht ik me, dat het hoog tijd werd om een oud-voorzitter te interviewen. Zo gedacht, zo gedaan. Jetske Goudsmit vertelt in deze vierde Velovedette haar eigen verhaal:
Wat een eer dat ik voor deze serie benaderd word, zeker omdat ik niet meer wekelijks bij Velocitas te vinden ben. Nu al helemaal niet, vanwege Covid-19. Vandaar ook dat het makkelijker was om dit interview digitaal te doen.
Ik ben Jetske Goudsmit, 54 jaar, getrouwd met Robin en wij wonen in Nijmegen. Alweer ruim 10 jaar geleden ben ik verhuisd naar Nijmegen, woon daar met heel veel plezier en kom toch nog steeds regelmatig naar Leiderdorp om naar het 1ste te kijken. En natuurlijk ook om gezellig te kletsen met vrienden en bekenden. Tot voor kort hadden we nog wel ons appartement in Leiden, maar dat is recent verkocht. De spullen die daar nog stonden, inclusief alle ‘oude’ foto’s, zijn helaas nu even in de opslag.
Eerste vrouwelijke voorzitter
Ik ben al op mijn 6de lid geworden van Velocitas. Toen nog op het veld aan de Hoogmadeseweg. Mijn hele familie was actief en voor de grap werd wel eens gezegd dat ik ‘op het korfbalveld geboren ben’. Mijn moeder heeft lang in het 1ste gespeeld, wat ze ook altijd graag vermeldde als ze later nog kwam kijken. Mijn vader is voorzitter geweest en mijn beide broers speelden korfbal. En Ron, mijn ene broer, is nu nog altijd lid. Ik heb met hem heel lang samen gespeeld.
Toch denk ik, dat de meeste mensen mij kennen van alle andere activiteiten die ik heb gedaan. Ik heb heel lang training gegeven en ben actief geweest in het (jeugd)bestuur. Van 1999 tot 2005 was ik voorzitter van onze club. Ik vond het extra leuk om in de voetsporen van mijn vader te treden en ook om de 1ste vrouwelijke voorzitter te zijn.
In die periode hebben we onder andere de 1ste kunstgrasvelden weten te realiseren en zijn we gestart met G-korfbal. Velocitas bestond in het jaar 2000 50 jaar en dat was een geweldig feest! Ik herinner me nog dat ik in die grote tent met volle overgave, en ook wel ontroerd, mee stond te zingen met ‘Dit is mijn club, mijn ideaal, dit is de MOOISTE CLUB VAN ALLEMAAL’.
Velocitas als tweede thuis
En dan begint het herinneringen ophalen. Met een glimlach op mijn gezicht heb ik zoveel goede herinneringen de revue laten passeren. Met Ed Gijzenij op de fiets naar alle uitwedstrijden en het bloemencorso, de kampioenschappen, geselecteerd voor het Rijndelflandteam, de feestjes, zwemmen in de Does (met dank aan Iet Corts) na de wedstrijd, Wierden en het Velocitaskamp… Ik heb de 6 jaar als voorzitter ook echt als een eervolle periode ervaren, waar ik met veel plezier op terugkijk. Ook al was het soms lastig.
Ik weet nog dat er een enorm moeilijk besluit genomen moest worden over de indeling van een speelster. Ik heb me daar toen echt in verdiept en een besluit moeten nemen, maar je kunt het op zo’n moment niet voor iedereen goed doen. En de brand in de kantine, Femmy noemde het al, was ook wel heel pijnlijk. Velocitas was toch een tweede thuis. Als dan je thuis afbrandt, is dat heel triest. Maar zonder meer is daar een prachtige kantine voor teruggekomen.
Mooiste herinnering
Mijn mooiste korfbalherinnering, ja dat is toch wel echt uit de oude doos. En wie mij (en Steven) goed kent en ons weleens spreekt, heeft dit verhaal al (te 😄) vaak gehoord. In de junioren werden wij kampioen en mochten meedoen om het kampioenschap van Rijndelfland. Wij waren zeker niet het beste team, maar door een vreemd verloop van de wedstrijden eindigden wij bovenaan en mochten vervolgens meedoen met het Nederlands kampioenschap in Gorssel. Dat was een geweldige ervaring, met Rien van Poelgeest als trainer/coach en zeer enthousiast publiek hebben we daar fantastische wedstrijden gespeeld, briljante doelpunten gemaakt (Steven dus) en zijn we kansloos onderaan geëindigd. Maar meedoen was echt belangrijker op dat moment!
Hup Siem!
Bij het 1ste vind ik de invoering van de schotklok een verbetering, het spel wordt daardoor wel sneller. Het belang van een goede afvangpositie, met al het geduw en gedraai wat daarbij hoort, is wel flink toegenomen. Spelers als Kevin de Boer (helaas nu geen lid meer), Nick van der Zee en Kelly Bavelaar zijn daarom ook zo belangrijk in een vak. Het meest genieten langs de lijn is het toch als een mooie aanvalsactie tot een goal leidt. Wat dat betreft is het echt heel goed dat Siem van Osnabrugge weer terug is bij Velocitas. Daar verheug ik me nu al op.
Op naar de 75 jaar
Ik volg het korfbal nu dus van enige afstand. Naast de wedstrijden van het 1ste ben ik ook nog naar de beide toernooien om het Nederlands kampioenschap van de C1 en B1 geweest. Ik was daar zo onder de indruk van het niveau van die teams, ontzettend knap wat Klaas door al die jaren heen met de jeugd heeft weten te bereiken.
Ik vind het erg jammer dat we nu door Covid-19 de activiteiten in het kader van ons 70-jarig bestaan hebben moeten aanpassen. Maar op naar de 75, en daar een gigantisch feest van maken! Ik weet zeker dat de club er in 2025 nog goed voorstaat, we hebben een gezonde basis en veel betrokken mensen.