In 2020 bestaat Velocitas 70 jaar. Op 1 juni 1950 werd de club opgericht. De viering van ons jubileum was voor de coronacrisis uitbrak gepland op 27 juni… Maar dat is niet de enige manier waarop we ons jubileum willen vieren. Want bij een jubileum horen verhalen. Van toen, over nu en voor de toekomst. Wie anders dan onze Velovedettes kunnen ons die verhalen vertellen?
de vedette zelfst. nw. (m/v) Uitspraak: [və'dɛtə] Meervoud: vedettes, vedetten Betekenis: populaire figuur, bijvoorbeeld in de sport.
Het feuilleton Velovedettes bestaat uit
[table id=28 /]De komende maanden volgen nog meer Veloverhalen van Velovedettes.
O, en let op: onderaan deze Velovedette staat een oproep: we zoeken jonge Velovedettes!
Stille krachten?
Het feuilleton Velovedettes is geen doorgeefverhaal waarin de ene Velovedette de volgende kiest. De eerste contacten met Ada en Hans waren al gelegd toen ik contact had met Jetske. Toch wil ik beginnen met de eerste reactie van Jetske op mijn vraag wie er volgens haar nog meer Velovedettes zijn: “Ada en Hans zijn samen van die stille krachten die ook al jaren van alles doen of hebben gedaan.” Mijn gesprek bij Ada en Hans thuis bevestigt dit. Of eigenlijk ook niet, want zo stil houden deze krachten zich niet. Ze zitten vol Veloverhalen. Ga er maar eens even lekker voor zitten.
In de Leyhof
Het is dinsdagavond 14 juli en ik ben bij Ada en Hans thuis. Hun thuis bevindt zich in een Leiderdorpse wijk met flink wat Velocitanen: de Leyhof. Echte Leiderdorpers weten natuurlijk dat de Leyhof huizenring voor huizenring is aangelegd, vanuit het midden. Ik wist dat dus niet. Ada en Hans wel, want ze wonen er al 23 jaar. In het begin hadden ze zelfs nog uitzicht op de Provincialeweg en de polder erachter. “Maar we wisten natuurlijk dat er nog meer huizen zouden komen”, vertelt Ada erbij.
Wat er ook nog moest komen, was het bruggetje van de Leyhof naar de Bloemerd. Pas na een paar jaar werd dat aangelegd. Dus moest iedereen uit de Leyhof helemaal omreizen via de Bloemerdbrug. Hans herinnert zich dat er tot de brug er was “zo’n plankie” lag. Hij geeft met zijn handen aan dat het geen erg breed plankje was, en legt uit: “Dat was best lastig na een feestje.” Ik ben blij voor Ada en Hans dat het bruggetje er gekomen is, want ze hebben heel wat feestjes georganiseerd en bezocht. Waarover later nog meer.
Digitalisering
Ada was 13 toen ze ging korfballen bij Velocitas. Via een vriendinnetje, waarmee ze op de ‘grote school’ nog hechter contact kreeg, kwam ze bij de korfbal. Twee jaar later typte ze bij toerbeurt het weekstencil, de Velopress van toen, uit. Hans stencilde. Voor de jongeren onder ons: https://nl.wikipedia.org/wiki/Stencil. Zo’n twintig bezorgers brachten die Velopress bij de leden thuis. Zo kregen de Velocitanen ook een maandelijkse Velobode en een jaarlijkse Infopress. Er was nog geen website of e-mail. De club ontving op maandag bijvoorbeeld een boekje met uitslagen van de bond en zorgde ervoor dat er op donderdag een uitslagen- en standenoverzicht in de kantine hing.
Ook bij de ledenadministratie, waar Ada zich al een hele tijd mee bezig houdt, duurde het even voordat het papier door digitale middelen werd vervangen. Toen Ada de ledenadministratie van Femmy overnam, prees ze zichzelf wel gelukkig dat diens man er een databasetooltje voor gemaakt had.
Schuilen in een ponton
Zoals Ada zich al lang met de ledenadministratie bezighoudt, was Hans ruim 20 jaar lid van de avond4daagsecommissie. De avond4daagse schud je niet uit je mouw, maar na zoveel jaar gaat de organisatie wel steeds makkelijker.
Een van de mooie herinneringen die Hans aan de vierdaagse heeft gaat over een ponton. Via (erelid) Ed Gijzenij kon Velocitas een ponton regelen die precies over de Dwarswatering paste. Zo ontstond een extra uitvalsweg. Bij slecht weer kon je in de ponton afdalen en schuilen. Daar stond de koffie, maar ook een halve meter regenwater, klaar. “Zodra de wandelaars doorkregen dat we in de ponton stonden, begonnen ze extra hard te stampen. Dat was een herrie joh!”, lacht Hans.
Toch gaf het altijd een hoop voldoening als de avond4daagseklus weer geklaard was. Zoveel, dat Hans volgens Ada ook nu hij niet meer in de commissie zit, toch nog altijd iedere avond langs de route fietst om een oogje in het zeil te houden. Nou ja, behalve dit jaar dan, omdat de avond4daagse door het coronavirus niet doorging.
Hansvanderwindteffect ?
Hans is lid sinds 1972. “Toen was ik 3”, lacht Ada. Hij verhuisde in ’76 mee van de Hoogmadeseweg naar de Bloemerd. Naast het organiseren van de avond4daagse heeft Hans ook heel lang training gegeven. Eerder dit jaar nam hij afscheid als trainer. “Maar dat heeft hij al eerder gedaan, hoor”, zegt Ada snel. Is hier sprake van een hansvanderwindteffect , de Velocitaanse versie van het heintjedavidseffect?
Houseparty
Dan keert het gesprek terug naar de feesten van de inleiding. Ada was lid van de kantinecommissie. En zorgde voor “heel veel feesten en kantineverhuur, ook aan externen.” Dat laatste kan tegenwoordig niet meer. Maar vroeger kon dat dus nog wel. Stond de politie de ene week nog wegens geluidsoverlast voor de deur, een paar weken later stonden ze zelf feest te vieren in onze kantine. Volgens Ada is Velocitas wat voorzichtig geworden met de kantineverhuur toen iemand op de radio aangekondigd hoorde worden dat er een houseparty bij Velocitas zou zijn.
Los van die houseparty geven feestjes in de kantine dus wel eens overlast. “Maar”, zegt Hans, “het was niet altijd Velocitas hoor! Want zelfs toen de kantine was afgebrand had iemand over geluidsoverlast bij Velocitas geklaagd.”
Met de eigen feesten zat het ook wel goed. Ada en Hans herinneren zich o.a. een Greaseavond, de Hawaii-beachavond, speciaalbieravonden en een millenniumfeest met een heuse champagnetoren.
Hans heeft zijn laptop met het fotoarchief opgehaald. Er komen foto’s voorbij van kleurig geklede dames en stoere mannen. En omdat we het over de Hoogmadeseweg hadden, laat hij een foto van de oude kantine daar zien. “Toen speelden we nog in zwart-wit.” Zo heeft Hans nog 23 gigabyte aan data van de Velopress, de avond4daagse en andere Velofestiviteiten. Hans weet dat ik dat interessant vind, want vanwege mijn werk bij het Nationaal Archief heb ik het plan opgevat me bezig te gaan houden met ons archief, waarvan veel materiaal in de kantinebrand verloren ging.
Nooit kapot
Wat Ada erg fijn vindt is dat er een grote groep honkvaste leden bij Velocitas is en dat er steeds ook nieuwe mensen zijn die het organiseren van dingen oppakken. Vooral ook bij de jeugd. Daarnaast zijn nog veel oud-leden betrokken bij de club. “Nee”, weet Ada, “Velocitas gaat nooit kapot, hoor.” Hans is het met Ada eens, maar vind het soms wel eens wat lastig, dat er spelers van andere verenigingen naar Velocitas overstappen om in het eerste of tweede te spelen. Voor de kwaliteit is dat prachtig, “maar verder zijn ze nog niet zo betrokken bij de vereniging als wij. Laat de mensen je leren kennen, deel al die kennis en ervaring die je meeneemt.”
Tegelijkertijd realiseert Hans zich ook wel, dat mensen het steeds drukker hebben met van alles. Ada vult aan: “Iedereen heeft ook steeds meer te doen. Het is al lang niet meer alleen school, leren en werken.” En dus zijn mensen niet net zoals vroeger hele dagen meer bij Velocitas. Hans: “Ik ging soms om half negen naar het veld, speelde twee of drie wedstrijden, en rond half zes belden mijn ouders naar de kantine, of ik nog thuiskwam.”
Twaalfde
Voordat we het gesprek afronden wil ik nog graag weten of Hans ook net als andere velovedettes in veel teams heeft gespeeld? “Ja”, vertelt Hans lachend, “alleen heb ik het eerste nooit gehaald. Na de junioren 1 ging ik naar het tweede. Na een paar jaar dreef ik langzamerhand omlaag.” Ada: “En ik speelde altijd in de lagere teams. Ik heb nog in het twaalfde gespeeld.”
Zoals ik aan het begin al aankondigde kwamen er een heleboel Veloverhalen van Ada en Hans uit vanavond. Zoveel zelfs, dat Hans en ik de eerste helft van de training van het negende misten. Maar niet de derde.
Tot slot: jonge Velovedettes gezocht!
Niets ten nadele van hun Velovedetteschap, maar de gemiddelde Velovedette is tot nu toe, laten we zeggen, boven de 30. Of al meer dan 30 jaar lid. Als ik naar de verdere lijst met gesuggereerde Velovedettes kijk, dan blijft dat zo.
Graag wil ik jullie daarom vragen welke jonge Velovedettes van maximaal 30 jaar jong er op de lijst moeten, en leg uit waarom. Welke complete commissietijger, fanatieke fan, kluskanjer, speciale speler en/of vrijgevige vrijwilliger zorgt er in het bijzonder voor dat Velocitas de leukste korfbalvereniging in Leiderdorp en omstreken is? Meerdere gezinsleden nomineren mag ook, als daar een goede reden voor is.
Reageer s.v.p. op Facebook op de aankondiging van deze editie van de Velovedettes, via een e-mail naar velopress@, of persoonlijk (Remco).