In 2020 bestaat Velocitas 70 jaar. Op 1 juni 1950 werd de club opgericht. De viering van ons jubileum was voor de coronacrisis uitbrak gepland op 27 juni… Maar dat is niet de enige manier waarop we ons jubileum willen vieren. Want bij een jubileum horen verhalen. Van toen, over nu en voor de toekomst. Wie anders dan onze Velovedettes kunnen ons die verhalen vertellen?
de vedette zelfst. nw. (m/v) Uitspraak: [və'dɛtə] Meervoud: vedettes, vedetten Betekenis: populaire figuur, bijvoorbeeld in de sport.
Het feuilleton Velovedettes bestaat uit
[table id=28 /]De huidige Velovedette is de laatste van 2020. Ik haalde de planning maar half, maar net zoals we van plan zijn volgend jaar alsnog ons jubileum te vieren, wil ik in 2021 de geplande 12 Velovedettes volmaken. Er staan nog veel meer dan zes kandidaten op de lijst, maar nominaties blijven welkom.
De komende maanden volgen dus toch nog wat meer Veloverhalen van die belangrijke bestuursleden, fanatieke families, kanjers van klussers, speciale spelers en vrijgevige vrijwilligers die van Velocitas al 70 jaar de leukste korfbalvereniging in Leiderdorp en omstreken maken.
In deze laatste Velovedette van 2020 komt de zesde Velovedette aan bod. Gelukkig staat kerstvakantie voor de deur. Dan is er tijd genoeg om deze Velovedette te lezen. Want ik dacht dat Ada en Hans veel te vertellen hadden. Deze Velovedette kan er ook wat van. Of, zoals ze vol zelfkennis tijdens het interview vertelt: “Ik heb misschien bij de huishoudquiz iets te veel gekletst. Maar ja, dat hoort nou eenmaal bij mij.”
Jonge Velovedette
Toen ik vroeg om nominaties voor ‘jonge Velovedettes’ werd Iris Nieuwenhuizen door meerdere Velocitanen genoemd. Wat dacht je van deze voordracht: “Wie kent haar niet? Iris zet zich altijd keihard in voor de barcommissie, probeert allerlei leuks te verzinnen voor de ZAK en is een fanatieke kampgroepsleider. Verder niet vergeten dat Iris medeoprichter was van het familieteam XINIX, dat op het toernooi 2019 heeft bijgedragen aan de geweldige sfeer (en de bieropbrengsten). Dit feestbeest is een echte Velovedette die met de grootste glimlach over ons terrein rondloopt en zich hard inzet voor onze club!”
Wat vond je van je nominatie als Velovedette? Iris: “Jeetje, ik moet er zelf vooral om lachen. Ik voel me totaal geen Velovedette, maar ben wel vereerd dat mensen zo over mij denken, haha! Ik ben wel bij veel dingen betrokken, maar ook weer niet altijd. Ik vind alles gewoon heel gezellig en leuk om te doen. En anders maken we het zelf wel gezellig met de mensen om ons heen!”
Altijd enthousiast
Voor iedereen die twijfelt over wie Iris is, volgt hier een korte omschrijving: ze is 21 jaar, derdejaars PABO, altijd enthousiast (en volgens haarzelf na 9 uur ’s ochtends ook vrolijk), behulpzaam, ontmoet graag nieuwe mensen en heeft hart voor de club. Zelf zegt ze over dat laatste: “Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit bij een andere korfbalclub zou rondlopen.”
Je zou haar kunnen kennen van de barcommissie. Of omdat ze gewoon zomaar een keer met je aan de praat raakte. Of misschien van vroeger, want ze gaf vierenhalf jaar training aan de E, D en C. Toen haalde ze ook haar KT2-trainersdiploma. De combinatie met ZAK, barcommissie, korfballen en school werd wat te druk, dus stopte ze met training geven. Ze speelt nog wel, in het onwijs gezellige zevende. Teamleden kwamen en gingen, maar het team begon ooit, 11 jaar geleden, als D4.
Jaaa, Croydon!
Iris weet nog dat ze naar Velocitas kwam voor haar eerste training: “Ik vond de kantine heel ‘koud’ en eng met al die ramen en mensen. Maar toen liep ik het grasveld op en ontmoette ik mijn team. Daarna is de glimlach niet meer van mijn gezicht verdwenen.”
Die glimlach laat zich ook zien, als Iris terugdenkt aan haar vroegste en leukste herinneringen aan Velocitas. Ten eerste Croydon: “Jaaa, ik mocht mee naar Croydon om daar met een Engels toernooi mee te spelen! Een lang weekend weg met de korfbal was echt super vet! Eerst Londen in, daar verdwalen en te veel stappen voor één dag zetten. En dan de dag erna nog een aantal korfbalwedstrijden spelen. Echt heel erg leuk!”
Herinnering twee gaat over het maken van een spandoek voor een kampioenswedstrijd: “We maakten in de eerste helft maar één doelpunt en verloren uiteindelijk nog ook. Nog nooit zo hard gelachen, terwijl we eigenlijk teleurgesteld moesten zijn.”
Buikpijn van het lachen
En dan, last but not least, het kamp: “Wat heb ik daar veel leuke momenten gehad, waarbij je buikpijn kreeg van het lachen. Een van die momenten was deze: we wilden heel graag ’s nachts een grap uithalen. Met mijn vriendengroep waren we de oudsten dat jaar op kamp, dus we moesten wel iets doen. De avonden ervoor waren we zo gesloopt dat het niet helemaal lukte met wakker blijven. Maar op een nacht, het regende onwijs hard, gingen we dan toch de tafels en stoelen in de eetzaal omdraaien. Altijd een leuke verassing voor het groepje dat ochtendcorvee heeft.
Toen eindelijk alle kampleiding naar bed was, konden wij onze gang gaan. Op onze sokken in de eetzaal de eerste tafels en stoelen omgedraaid. Naast de eetzaal sliepen enkele kampleiders, dus we moesten echt zachtjes zijn. Van elk geluidje schrokken we, want we mochten echt niet betrapt worden. Anders kregen we strafcorvee. En dat is ook wel gezellig, maar je wilt liever gewoon met je grap wegkomen.
Bijna was alles omgedraaid, maar toen bleek dat van één tafel het tafelblad een beetje los zat. Hier kwamen wij pas achter toen we de tafel al aan het omdraaien waren. Een harde knal ging door de eetzaal. We stonden allemaal een paar seconden stokstijf stil en hielden onze adem in. Dat moment, dat was echt fantastisch. Iedereen keek geschrokken, maar zat ook op het randje om in lachen uit te barsten. Daarna rende iedereen op sokken door de regen naar onze kamer en daar konden we vrijuit lachen.”
Gezelliger met muziek
Bij de nominaties werd Iris’ betrokkenheid bij allerlei activiteiten genoemd. Dus ik vraag of ze daar wat meer over kan vertellen. Dat kan ze: “Nou ja, allereerst de barcommissie. Daar zit ik volgens mij in sinds mijn 18de, dus nu drie jaar. Ik kan me niet goed herinneren waarom en hoe ik erin ben gekomen, maar ik weet wel dat ik het nog steeds onwijs leuk vind! Door de barcommissie heb ik de club en de mensen beter leren kennen. Want als je achter de bar staat, maak je toch snel een praatje en ga je mensen herkennen.
Daarbij komt natuurlijk, dat ik de laatste tijd tijdens de Vette Bek ook de keuken sta! Dat is wel echt mijn favoriete plek. Het liefst tijdens het spitsuur. Dan vliegen de bestellingen echt om je oren! Op de grens van stress en chaos werk je met het andere barcommissielid, vaak Eric of Johan, bon na bon weg en blijf je geintjes maken en lol trappen. De laatste tijd zetten we ook muziek aan in de keuken. Want de muziek uit de kantine hoor je daar niet. Dat maakt het alleen maar gezelliger!”
Weer gewoon feesten
Waarom en hoe lang Iris in de ZAK zit weet ze nog wél precies: “Ook sinds mijn 18de. Hoe ik hiervoor gevraagd werd, weet ik nog heel goed. Het was op een ZAK-feest. Ik stond aan de bar en volgens mij vroegen de ZAK-leden Mirjam, Danique en Kelly van toen, of ik bij de ZAK wilde. Ik zei meteen ‘ja’, omdat ik wel van een feestje hou, haha!”
De ZAK heeft vijf leden, en Iris is de ‘aangewezen vrijwilliger’ die voorzitter is. Maar, benadrukt Iris: “We doen het echt met zijn allen. En we hopen dat we over een tijdje weer gewoon mogen feesten.” Iris is blij dat ze met zijn vijven zijn, want: “Het lastigste aan de ZAK is dat iedereen wel een feestje wil, maar dat niet iedereen het elke keer wil organiseren. We liepen vorig jaar heel erg tegen dit probleem aan, toen we nog maar drie leden hadden. Dat jaar hadden we weinig activiteiten en dat merkten de leden natuurlijk ook. Er waren klachten over de ZAK. Maar niemand bood zijn hulp aan of deed er zelf iets aan. Toen ben ik ook bijna gestopt, want het begon meer op ‘moeten’ te lijken, dan op gewoon iets leuks organiseren. Nu zijn we gelukkig twee leden rijker en ik merk zelf ook, dat ik het weer leuker ga vinden.” “En”, roept Iris op: “alle hulp en ideeën zijn natuurlijk altijd welkom!”
Te veel gekletst
In de coronatijd heeft de ZAK twee quizzen georganiseerd: de pubquiz en de huishoudquiz. Daarover zegt Iris: “Zeker allebei een groot succes! Ik heb misschien bij de huishoudquiz iets te veel gekletst. Maar ja, dat hoort nou eenmaal bij mij.
Wat ik erg heb gemist tijdens deze quizzen, is de overvolle kantine. De huishoudquiz hebben we met toestemming in de kantine gepresenteerd. Dan merk je wel dat je de coronamaatregelen echt even zat bent. Dus hopelijk staan we volgend jaar rond deze tijd met zijn allen te feesten in de kantine.”
Een steentje bijdragen
Dan het Velocitastoernooi. Iris zit niet in de toernooicommissie, maar helpt wel graag, want: “Er zijn zoveel dingen die geregeld moeten worden, voordat er überhaupt sprake kan zijn van een internationaal toernooi. Een extra paar handen komt in die tijd zeker van pas! Hierbij kan je denken aan schoonmaken, kantine klaarzetten, genoeg voorraad hebben, tenten opzetten, etc. Nu heb ik bij deze activiteiten afgelopen jaar volgens mij niet geholpen, maar ik weet wel dat ze door andere leden gedaan worden. Dan vind ik het niet meer dan normaal, dat ik op mijn eigen manier ook een steentje bijdraag.”
Ik word nieuwsgierig, want hoe droeg Iris afgelopen jaar dan wél bij? “Vorig jaar heb ik voor het toernooi een familieteam opgezet: XINIX. Dat deed ik samen met Lian van den Berg. We begonnen rond april met trainen en ik heb nog nooit zo hard gelachen met mijn eigen familie. Ik heb mijn KT2-trainersdiploma, maar korfbal leren aan dit stelletje ongeregeld was wel een uitdaging. Op het toernooi was het motto van de groep: ‘Daar zit potentie in!’ Dat zegt wel genoeg, denk ik.”
Jarig op kamp
En dan de uitsmijter: Iris was niet alleen deelnemer aan het kamp, maar ook twee jaar kampleiding. Daar zegt ze over: “Altijd gekkigheid en gezelligheid, daar in Eersel. Ik heb er ook een puntje van mijn bucketlist kunnen afstrepen, want ik was jarig op kamp! Kamp is echt een van de leukste dingen bij Velocitas, daarom ben ik ook heel blij dat ik kampleiding mocht zijn.”
Iris heeft, ondanks dat ze nog maar een ‘jonge Velovedette’ is, al heel veel gedaan bij, met en voor Velocitas. Maar steeds vertelt ze erbij, dat ze het met veel plezier en vooral niet alleen doet: “Ik denk oprecht, dat de meeste leden van Velocitas wel iets doen voor de club. Dat moet ook wel, want Velocitas kan alleen bestaan als er vrijwilligers zijn. Dat maakt de club ook zo persoonlijk, gezellig en fijn. Ook als we 75 jaar bestaan hebben we vast nog veel feesten waarbij we lekker met zijn allen in de kantine kunnen dansen.”
Fijne kerstdagen en een korfbalrijk 2021 toegewenst!