In 2020 bestond Velocitas 70 jaar. Op 1 juni 1950 werd de club opgericht. De viering van ons jubileum laat door de coronacrisis nog even op zich wachten. Wat niet hoefde te wachten is het vertellen van verhalen. Van toen, over nu en voor de toekomst. Wie anders dan onze Velovedettes kunnen ons die verhalen vertellen?
de vedette zelfst. nw. (m/v) Uitspraak: [və'dɛtə] Meervoud: vedettes, vedetten Betekenis: populaire figuur, bijvoorbeeld in de sport.
Het feuilleton Velovedettes bestaat uit
[table id=28 /]In 2020 kwamen we tot de helft van de geplande Velovedettes. In 2021 maken we het dozijn compleet.
Hip op Skype
Op stemdag 17 maart 2021 interviewde ik Kees van der Laken. We hebben om acht uur ’s avonds een Skypeafspraak. Mijn achtergrond bestaat zoals bijna altijd uit de boekenkast van mijn studeerkamer. Kees heeft echter een hippe, kleurrijke, ik mag wel zeggen psychedelische, achtergrondafbeelding gekozen. Ik kende Kees nog niet, maar durf nu wel te zeggen dat die achtergrond helemaal bij zijn energieke, jeugdige uitstraling past.
Sociaal is Kees ook. Voordat ik hem vragen kan stellen, vraagt hij mij wat ik zoal bij Velocitas doe. We blijken allebei training te hebben gegeven aan jeugdteams. En we blijken een werkklik te hebben. Ik werk bij het Nationaal Archief. Kees houdt zich als hobby bezig met beeldmateriaal van de Historische Vereniging Oud Leiden (https://oudleiden.nl/). Tot zijn pensioen was Kees biochemicus. Toen al deed hij veel met fotografie en beeldbewerking. En met lijstjes en grafiekjes, maar daarover later meer.
Persoonlijk welkom
In 1973 stapte Kees van Pernix over naar Velocitas. Dat deed hij samen met een groepje andere spelers. Ze waren ontevreden over Pernix. Kees zegt daarover: “Een verschil tussen Pernix en Velocitas was dat bij Pernix het korfballen vooropstond en bij Velocitas de gezelligheid. Het is misschien niet altijd even strak geregeld, maar ’t komt bij Velocitas uiteindelijk altijd goed. De vele vrijwilligers zetten er altijd samen hun schouders onder.” Hij voegt daar met een knipoog aan toe: “Alleen voor het schoonmaken van de kantine was het vroeger lastig vrijwilligers te vinden. En dat is nog steeds zo.” (Zie trouwens ook de Velocitaanse ‘stammenstrijd’ tussen ‘prestosap’ en ‘recrotap’, die Velovedette Klaas Bosman zich herinnerde.)
Kees is nog steeds blij dat hij de overstap maakte. Hij legt uit waarom: “Toen ik voor het eerst bij Velocitas kwam, werd ik door wedstrijdsecretaris Wim van Poelgeest persoonlijk verwelkomd. Ik voelde me meteen thuis bij Velocitas.” Kees speelde nog een paar jaar op de oude locatie aan de Hoogmadeseweg. Daarna verhuisde Velocitas naar De Bloemerd. Kees bleef korfballen tot 1990 en zegt daarover: “Ik speelde vooral in de lagere teams. Het plezier stond bij mij altijd voorop. Ik heb het altijd naar mijn zin gehad bij Velocitas.”
Lijstjes en grafiekjes
Toch was Kees ook wel geïnteresseerd in prestaties. Zo hield hij vroeger de lijst van topscoorders bij. Hij zegt daarover: “Dat leverde wel eens discussie op. Want moest je niet ook aandacht voor de aangevers hebben? Enfin, het was wel leuk om zo de team-, week-, en maandtopscoorders bij te houden.” Ik had in het jubileumboek een stukje van Kees gevonden, met daarin grafiekjes over o.a. het aantal leden per jaar. Kees moet lachen als ik opmerk, dat ik die lijstjes en grafiekjes wel bij een biochemicus vind passen.
Kees kwam voor de gezelligheid naar Velocitas. Dat blijkt ook wel over zijn mening over het vroegere drievakskorfbal: “Dat had wel iets aparts. Je kon als verdediger makkelijk languit in het gras gaan liggen als de bal helemaal in het aanvalsvak was. Het spel is nu sneller. Het korfbal van nu speelt zich voor mij wat op een te kleine ruimte af. Dat kan natuurlijk oude mannenpraat zijn. Want als je nu begint met korfballen, dan is het spel gewoon wat het is.”
Bouwpastoor
Net als bij andere Velovedettes komt de brand in de kantine in 2006 ter sprake. Kees legt uit waarom hij hier een bijzondere connectie mee had: “Samen met Gerard van Dooremaal en Sjors Verhaar vormde ik de bouwcommissie voor de nieuwbouw. Bert van Osnabrugge werd ingehuurd als bouwbegeleider. Grappig was dat Sjors architect was, maar vooral theoretische architectuurkennis bleek te hebben. Ik had als biochemicus wel eens labs gebouwd of ingericht. Ik had dus meer praktijkervaring. Maar samen, en samen met een grote groep vrijwilligers, hebben we een mooie kantine neergezet.” Het leverde Kees de eretitel ‘bouwpastoor’ op.
Tijdlijn herbouw kantine
Kees stelde naar aanleiding van dit interview een prachtig overzicht over de herbouw van de kantine samen. Wist je, dat deze derde Velocitaskantine zo’n twaalf en een half jaar geleden officieel geopend werd?Dit overzicht is bedoeld als naslagwerkje. Ik heb het als PDF-document (1,16 MB) op onze website gepubliceerd. Een prachtige aanvulling voor ons archief.
https://www.sv-velocitas.nl/wp-content/uploads/2021/04/Overzicht-nieuwbouw-Velocitaskantine.pdf
Doodzonde
Naast bouwpastoor was Kees ook 7 of 8 jaar voorzitter. En hij vervulde verschillende andere functies. Zo verzorgde hij een tijdje het maandblad en was hij in z’n laatste actieve jaren ook trainer, vooral van jeugdteams. Daarover zegt hij: “Ik ben niet zo van de techniek. En training geven is in de jeugd toch vooral een opvoedkundig gebeuren.” Kees biecht op dat hij als trainer wel eens een ‘doodzonde’ heeft begaan: “Een van de spelers van mijn team kwam duidelijk met tegenzin naar de trainingen. Volgens mij wilde hij liever basketballen, maar ik kreeg de indruk dat hij van zijn ouders moest korfballen. Toen heb ik tegen de speler gezegd dat ‘ie beter kon stoppen als ‘ie er toch geen zin in had. En dat heeft hij toen gedaan. Misschien niet zo goed voor de ledenlijst, maar wel voor die jongen.”
Ook was Kees een jaar of 10 trekker van de Avond4Daagse: “Ik vond het altijd leuk om met z’n allen net voor de zomervakantie nog een topprestatie te leveren. Een van de succesvolste jaren was het jaar, waarin we zo’n 2800 betalende wandelaars hadden.”
Ik-maatschappij
Iets anders waar veel volk op afkwam was het jubileum. Samen met zijn persoonlijke verwelkomer van weleer Wim van Poelgeest trok Kees in het jaar 2000 het 50-jarige jubileum. Kees: “Dat was prachtig toen, met die grote tent op het veld. En de reünie met oud-leden. We hadden een heel programma opgesteld, maar eigenlijk hadden ze dat helemaal niet nodig. Iedereen had zóveel met elkaar te bespreken…”
Ongetwijfeld is er toen ook gesproken over wat er door de jaren heen allemaal veranderde. Kees zag ook het een en ander: “Door de kunststof mand is de schottechniek veranderd. Vroeger draaide je een zesje, nu heb je de bal veel meer op je handen. Je kunt meer scoren. Dat komt ook, omdat je minder snel verdedigd bent. Het spel begint qua snelheid iets meer op basketbal te lijken en dat is ergens wel een goede ontwikkeling. Het is een sneller, leuker spel geworden, dat iets meer techniek vergt. Maar belangrijk is vooral dat korfbal een hele sociale sport is.”
Kees vindt het sociale aspect en het team- en clubgevoel bij korfbal belangrijk. Wat hem betreft mag er daarom wel wat meer reclame worden gemaakt voor korfbal. Door Velocitas, waar bijvoorbeeld het schoolkorfbal belangrijk is voor de verversing van het ledenaantal, en voor korfbal in het algemeen. “Maar”, realiseert Kees zich: “hockey is korfbal als sport enorm voorbijgegaan. Korfbal is wat blijven hangen. Het ledental blijft al jaren ongeveer gelijk. Misschien is het tegenwoordig ook lastig om daar nog verandering in te brengen. Je ziet dat er voor bijvoorbeeld handbal best veel aandacht is, maar toch groeit ook die sport niet echt. Het kan aan die ik-maatschappij liggen dat er geen grote aanwas meer is voor de kleinere teamsporten.”
Verdedigd?
Als ik Kees vraag wat zijn allerleukste herinnering aan Velocitas is, moet hij even nadenken. Dan weet hij het, maar hij wil nog een paar dingetjes uitzoeken. Dit ontvang ik later in mijn mailbox: “Begin jaren 80 was er een kampioenswedstrijd in de zaal. Op een kille zaterdagavond in februari moesten we uit spelen tegen ONDO in Maasland. Tot onze verbazing zat de tribune vol met enthousiaste ONDO-supporters, die hun ploeg effe kampioen wilden zien worden. Onze supportersschare bestond alleen uit Paul Tichler, die als algemeen reserve meereisde. Wij waren veel sterker en stonden in no time dik voor. Vlak voor tijd, het aanvalsvak had op dat moment moeite met scoren, schoot ik vanuit de verdediging op onze korf. Maar ik werd verdedigd. De onervaren scheidsrechter raakte in paniek en gaf een strafworp tegen! Wij natuurlijk protesteren, maar dat had geen zin. Of die strafworp er alsnog in ging, weet ik niet meer, maar kampioen werden we wel.”
Misschien kan iemand zich nog herinneren of die strafworp erin ging? En welke spelregelexpert kan vertellen wat de scheidsrechter eigenlijk had moeten doen?