Vaak wordt het nieuwe jaar ingeluid met nostalgische gevoelens, goede voornemens die op een tegeltje hadden gekund en wijsheden die op iedereen van toepassing zijn. Normaal gesproken is de A3 daar niet zo van. Toch bleek na de wedstrijd tegen Crescendo in de Vijf Meihal dat ook de A3 niet helemaal boven deze wijsheden staat. We nemen ze graag even met u door.
“Niet geschoten is altijd mis, wel geschoten is niet altijd raak.”
Tegen Crescendo vlogen onze A3-ers uit de startblokken, er op gebrand om na de winst van vorige week een (in de bewoording van Fenne Bosman) #streak neer te zetten. Even leken de Leidenaren overrompeld: Velocitas speelde overdonderend, viel aan met passie en verdedigde met lef. De dooi buiten was al ingezet en Crescendo A2 had dit door: de ondergesneeuwde Leidse defensie zag het ballen regenen richting de goudkleurige mand. Helaas wist het gros van de ballen niet door het mandje te vallen. Zeker Maurice wist zich ongelukkig in zijn schoten. Het is dat de basketballers van ZZ Leiden die avond een uitwedstrijd hadden want het leek er zo nu en dan op dat de krullenbol van de A3 aan het oefenen was voor een driepunter in de zoemer: menig schot landde dichter bij de basket dan bij de desbetreffende korf.
“Schijn bedriegt maar schijn kan mooi zijn.”
Niet alleen de wil om te winnen was er: ook het vertoonde spel had alle kenmerken die bij steekwoorden als ‘klasse, uitmuntend’ en ‘professioneel’ horen. Het immers kritische duo Ilse Robbers en Pascale van Oele keek vanaf de bank toe en gaf vaak een goedkeurend knikje bij het gadeslaan van de wedstrijd. Ilse ging zelfs zover om het predikaat ‘fucking goed’ te gebruiken, nadat de A3 wéér een aanval bijna alles goed deed. De passes kwamen aan (Dewi Lagerberg gooide ballen over tien meter alsof het niets was) en de looplijnen waren geheel in lijn met de oefeningen op de training. Hoogtepunt was een schijnbeweging van Marlies Smit waar haar tegenstander nog steeds duizelig van is. Maar helaas: zoals de woorden van de coach bleken te sterven in de galmten van de grote hal, was hetzelfde lot beschoren aan het schone aanvalsspel van het blauw-groene team.
“Bezint eer gij aan de tweede helft begint.”
Met een achterstand van drie punten vertrokken beide teams naar de kleedkamer voor de welverdiende pauze. Die 15 minuten rust tussen beiden helften kenmerkte zich door frustraties die zo vaak bij onmacht gepaard gaan. Opmerkingen als ‘ze willen er gewoon niet in’ (Lisa van Pruillipje) weerkaatsen in de catacomben van de Leidse sporthal. Ook Jop Rodenhuis vond het maar moeilijk om de vinger op de zere plek te leggen. De scherpschutter wilde graag schitteren in zijn ‘eigen stad’ maar realiseerde zich tijdens de bespreking dat zijn vizier niet goed stond afgesteld en besloot om de tweede helft op een hoger scoringspercentage te mikken.
“Een goede verdediging is het halve werk maar de helft is niet genoeg.”
Het begin van de tweede helft ging van start waar de eerste was geëindigd: Velocitas maakte het spel, Crescendo de punten. Toch wist Velocitas bijna elk wissewasje in de verdediging onschadelijk te maken. Zeker Annejet Bosman en Julia Janssen leken een abonnement te hebben op de ‘Afvanger Courant’, want bijna elk gemist schot aan Leidse zijde eindigde in de handen van de twee dames. Het was het verdedigende kwaliteitswerk dat Velocitas in het kielzog van de Leidenaren hield. De haven was echter al in zicht en Velocitas zou alle zeilen bij moeten zetten om nog een punt uit deze wedstrijd weten te vissen. Dit had Demi van Wezel nog het beste begrepen: vanaf een rondvaarboot in de Verenigde Staten wenste zij haar team het allerbeste toe.
“Een eindsprint is het resultaat van een valse start.”
Met nog tien minuten op de klok wist de A3 ineens weer de korf te vinden. Een achterstand van vijf punten verdween sneller dan het ijs waardoor de A3 zich een had moeten banen naar de Vijf Meihal. Het leverde een hectische eindfase op, die uiteindelijk beslist zou worden in de laatste minuut. Met één punt achterstand namen de Leiderdorpers het volste risico om de bal nog één keer naar de aanval te krijgen. En ook ditmaal wist Crescendo van een halve kans een punt te maken: met een stand van 12 – 10 was het eerste verlies van 2017 voor Velocitas A3 een feit.
Met het verlies tegen Crescendo waren de spelers van Velocitas A3 alweer even helemaal klaar met 2017 en werd er met weemoed aan 2016 teruggedacht. En dat mag ook. Tot aanstaande dinsdag. Dan staat er een nieuwe training voor de deur en worden de pijlen gericht op die andere tegenstander uit Leiden: KZ Danaïden. Kan Velocitas A3 zich op tijd bevrijden van de teleurstelling van deze week? We gaan het zien. Wellicht dat 3 oktober beter bevalt dan 5 mei.